Merkür’le akış ve geçmişe bakış zamanı...

Yaklaşan her şey aslında biz fark etmesek de peş peşe habercileri ile gelir. Şu günlerde gerilemeye başlayan Merkür de onlardan biridir.

Bir yaprağın kıpırdaması. Neredeyse kanadı değecekmiş kadar yakından geçen minik bir kuş. Tam da gökyüzüne bakarken, kafa karışıklığından hiç fark etmediğimiz dolunayın birden göz kırpması. Bazen tavanın köşesine sabırla ağlarını ören çalışkan bir örümcek.

Gelen bu habercilerin tümünü mümkünse aynı sükûnet ve misafirperverlikle karşılamak iyidir. Direnmekse boşadır ve aslında sadece yorucudur.

Çünkü biz kabul etmesek de mutlak iyi ya da mutlak kötü diye bir şey yoktur. Ve her şey sandığımız kadar bize bağlı da değildir. ‘Olacakla öleceğe çare yoktur’ derler eskiler, doğrudur. Gelen ne varsa hepsi aynı yerden gelir ve aynı tüme hizmet eder. Ve her şey geldiği gibi, bir gün geçer gider.

Biz ise tüm bu büyük oyun içindeki rolümüzü aşırı önemsediğimizden, olan biteni kategorize etme, bize gelen, bizde kalan ve bizden gitmesini istediklerimiz diye ayırmaya, dosyalamaya ihtiyaç duyarız. Çünkü kalbimiz değil ama beynimiz böyle bölümlere ihtiyaç duyar. Biz de her şeyi akıl ile halletmek istediğimizden nefse yenilir ve hep buna meylederiz.

Oysa kalp öyle mi? Kalbimizin hiç kapanmayan güzel gözü her şeyi bir bütün olarak görür. Yargılamaz, kategorize etmez, alır, sever, benimser, bazen üzülse de olduğu haliyle kabul eder. Kalbin bu yumuşak halini sert bir hayat için yetersiz bulur, çoğunlukla aklımızın sert rüzgarına kapılır ve fısıldayan kalbin tatlı şarkılarını dinlemeyiz.

Oysa ay yeni halini yaşamadan ne hilale kesebilir ne dolunaya geçebilir. Çiçekler solmadan hatta bazen donmadan yeniden açmaz. Kuşlar bazen yuvadan düşmeden diğer kuşlara yaşayacak alan kalmaz. Denizler dalgalanmadan ve kıyıyı dövecek kadar güçlenmeden bir sonraki mevsimin sakin kıyılarına kavuşamaz.

‘Dünya kendi etrafında döner’ bize neredeyse ilk öğretilen bilgilerden biridir.

Evren ise aklımızın almayacağı kadar büyük, sonsuz bir bilmecedir.

Adına ‘devran’ denir.

Bizse sadece Dünya değil Evren bile bizim etrafımızda dönsün isteriz. Merkez biziz, her şey bizim üstümüze yazılsın diye bekleriz. Kendimizi bir türlü tüm bu oluşun içine bırakamayız. Akamayız. İllaki bir yerlere, bir şeylere veya birine tutunmak isteriz.

Dün bir arkadaşımın falında gördüm. Geleceği görmek imkansız diyordu telvelerin arasından gülümseyen Merkür. Ama geçmişi biliyorsun. Hatta elindeki tek şey belki de bu. Kendi geçmişin. Çocukluğun, ailen, dostların, önce çok sevip sonra bıraktıkların. Yaşadıkların, sevgilerin, tutkuların. Aşkların, vazgeçtiklerin, sebeplerin, soruların. Öfkelerin, gözyaşların. Geçmişe dair ne varsa sana ait, hepsi hanende yazılı. Ayıkla aralarından tüm hatalarını, pire için yaktığın yorganlarını, küpünü çürüttüğün keskin sirkelerini, günü gelsin diye sakladığın samanlarını...

Sonra dile benden ne dilersen.

Çünkü senin tüm bu düzen içinde yapabileceğin tek ve asıl şey niyetini saf tutmak, bütünün iyiliğine olan her şeyi kendi niyetine katmaktır.

Hala vaktin varken keyfini çıkar yaşamanın. Çünkü hayat günü geldiğinde dalından kopup uçup gidecek, tek bir yapraktır.