Kavgada mutabıkız sayın başkanım, arz ederim

“Cumhurbaşkanımızın mutabakat çağrısıyla muhalefet partilerine öneri geliştirmeleri için zaman tanımak amacıyla tasarıyı komisyona alıyoruz.”

Sosyal medyada Başbakan Binali Yıldırım’ın resmi hesabından yayınlanan bu cümleyi gördüğümde aklıma hemen ilk arabuluculuk toplantıları geldi. Ama onu bir sonraki yazıda anlatacağım. Bu yazıdaki mesele tasarıyla ilgili.

Günlerdir yalnızca bu ülkeyi değil Avrupa’yı da sallayan yasa tasarısının komisyona çekilme sebebi açıkça en yetkili ağızdan açıklanıyordu. Benim gördüğüm şey hükümetin ‘talimatla uzlaşma’ diyebileceğimiz bir noktada olduğu…

Bir yandan da nicedir sempatik cümlelerinden tanıdığım bir takipçinin bir konuda farklı düşündüğümüz bu ilk seferde yüzüme çarptığı ‘yakında başını örtmezse kırbaçlanacak ancak o zaman aklı başına gelecek çok bilmiş kadın’ yaftası.

Tartışma ve uzlaşma kültürü konusunda tam bir felaket bu ülke.

Hep yenmek istiyoruz, hep biz haklı olalım, her seferinde bizim istediğimiz olsun, emrimiz aynen uygulansın, en ufak paya yer vermeksizin emin olduğumuz haklılığımız kayıtsız şartsız kabul edilsin, bu haklılık karşısında boyun eğilsin, ne diyorsak o tavrımıza itirazsız ‘amenna’ densin.

Bu konuda ne mahalleler arasında, ne partiler arasında, ne okumuş yazmışla eğitimsiz ne de kadınlarla erkekler arasında büyük bir fark yok, kabul edelim. Otoriterce yönetiyor, böyle bir yönetimden ne kadar şikayetçiysek o denli otoriterce muhalefet ediyoruz.

Emek, anlayış, değer hep bizde, hatalar hep başkalarında… Farklı fikirde olduğumuz an karşımızdakinin fikirlerini kişilik savaşı haline getiriyor, fikirle baş edemeyince kişiliği, cinsiyeti şunu bunu aşağılamaya başlıyoruz.

Zira hala darbelerin etkisinden kurtulabilmiş değiliz, hala her iki tarafta ortak başka bir kültür var, arz ederim kültürü. Görevi bıraksa bile hayatı boyunca başkan sıfatını bırakamayanlara maruzatını arz edenlerden ibaret bir ülkeyiz maalesef. Feodalite, emir demir kültürü, ataerkil prangalar hala toplumun her kesiminde en hakim olgular. Yüzeyde en modern görünen gruplarda bile bu böyle.

Bu sabah yine bir umut, başka bir arabuluculuk toplantısına daha gideceğim adliyeye.

Uzlaşma kültürünün yaygınlaşması için emek vermeyi sürdürmek istiyorum. Umutluyum ama yol uzun görünüyor.

Zira başkan talimat vermeden uzlaşamayan iktidarların uzlaşma kültürüne katkı yapacağından ne kadar umutsuzsam, bu otoriter muhaliflerin doğru bir örnek oluşturacağından da o kadar şüphedeyim.

Çünkü aslında hala bu temel konuları değil, kimin başkan olacağını konuşuyoruz, yani kime arz edip etmeyeceğimizi.