Çocuk da yaparım kariyer de...

Toplumdaki eşitsizliğe rağmen, çalışma hayatına atılır, birine aşık olur ve evlenirim. Çalışma hayatının yanına, bir evin organizasyonunu güzelce katarım ve sıra çocuğa gelir.

Öyle güçlü öyle yetenekliyim ki, vücudumun yeni bir insan üretmesine sistemin tamamıyla değişmesine aldırmadan hemencecik işimin başına döner, iş hayatında da kaldığım yerden devam eder, açığı kapatırım. İlk aylarda süt dolu memelerden dolayı çok sıkıntı çekerim. Bebeğimi her düşündüğümde memelerim patlayacak gibi olması yetmiyormuş gibi, toplantı ortasında bir de süt süzüldüğünde yapılan şakalara maruz kalırım. "Benim kahvem sütlü olucaktı, neyse anne burda ondan alırız biraz..."

Süt vermekten midir, doğumdan önceki zekamın yarısına inen yeni IQ seviyemle, iki kat işi kotarmak için beynimin sınırlarında dolaşırım. İlk yıllarda dişti, hastalıktı derken uykusuz her gece bana mısın demeden sunumları bitiririm.

Gittiğim iş seyahatlerinde iş arkadaşlarımla iki sohbete dalamadan, zamanımın çoğunu telefon başında geçirir, koca bir hediye dolusu valiz ve ödem yapmış vicdan ile yuvama dönerken, bir daha iş seyahatine çıkmamak için atletizm rekorları kırarım. Bu da iş arkadaşlarımdan daha geç terfi almama sebep olsa da, daha çok çalışırım.

Bu işte gerçekten bir gariplik yok mu sizce kız kardeşlerim? Eşitlik adı altında kadın enerjisini ve gücünü daha çok sömürme batmıyor mu sizin de gözünüze? Doğada bana verilmiş, erkeklerin yapamadığı doğum yapma ve canlıyı hayatta tutma görevi neden sistem tarafından desteklenmiyor yeterince de bütün yükü bizler taşıyoruz?

Sen zaten zor bir olayı üstlenmişsin, geri kalan işlerde hayatı kolaylaştırmak da sisteme düşer denerek buna göre çalışma hayatı düzenlenmiyor? Doğumdan sonra yeterli miktarda çocuğumuzla birlikte olabilme hakkı, makul bir süre sonra işe döndükten sonra, süt sağmaya teşvik edici alanlar, esnek çalışma saatleri...Evet resmen pozitif ayrımcılıktan bahsediyorum.

Doğa bizleri 9 ayda 3 katına çıkabilme yeteneği verirken ayırmış ben ne yapayım?