"Ne yapmalıyım, bilmiyorum"

7 ay önce evlendim. Eşim 24, ben 33 yaşındayım. Akrabam oluyor. Evlendiğimizin 6. ayında beni aldattı. Affettim, tekrar aldattı. Affettim, tekrar aynısı yaptı. Bizim burada töre falan var, kimseye anlatmadım ama içim içimi yiyor. Sizce eşimi, ailemi bırakıp gitsem mi? Psikolojik durumum hiç iyi değil. Ne yapmalıyım, bilmiyorum. Hayatım alt üst oldu. Bu şehri terk etmek, gitmek istiyorum ama evliyim, bilmiyorum. Eşim de sadık olacak bir eş değil, yalanları ile benim hayatımı mahvetti.

Yeşim Tijen’in cevabı:

İstanbul’dan bakınca töre denilen kanunlar ne kadar yabancı… İnsan “hala var mı böyle şeyler?” diye düşünüyor ama içi sizi yakıyor, dışı bize uzaktan sadece “Yok artık!” dedirtiyor. Yaşadığınız bu durumda insanın yapacağı tek şey acilen boşanmakken sizin buna yeltenemiyor olmanız bile yeterince acı ama birileri bir şeyleri değiştirebilmeli. Bu neden siz olmayasınız? Sadece cesaret. Konuşulacaklara, tepkilere dayanmak, sonra sonuca ulaşmak… Tabii ki bu kadar basit olmayacak ama zaten böylesi değişimler hiç kolay olmaz ki, sizin yaşadığınız bu aldatma olayına muhatap olmaktan daha zor değildir diye düşünüyorum.

İnsan yaşadıklarına verdiği tepkilerle kendisini tanırmış, sevgili okurum. Siz kendi kendinizi yeseniz de hiç bu kadar sabırla, sükunetle bu durumu kabul edeceğinizi düşünmüş müydünüz? Böylesi bir durumda bu sükunet ve sabrınız için sizi takdir ediyorum. Eşiniz adına korkuyor ve suskunluğunuzla onu koruyorsunuz. Bu ne yüce gönül ama eşiniz korkusuz… Hali hazırda hala törenin yaşandığı bir yerde eşini aldatabiliyor, öğrenmenize rağmen korkmadan devam ediyorsa yaşayacağı her şeyi göze almış demektir. O zaman siz de bu evliliği noktalamak için bir an önce elinizden ne gelirse yapmayı göze almalısınız. Sürdürmenizin hiçbir anlamı ve yararı olmayacak. Defalarca aldatmayı bilen kadın kolay olmasa da kocasıyla konuşmayı da bilmeli, derdini bu noktalara varmadan anlatabilmeliydi. Nişanlıyken anlatamadı, evlendiniz, yakaladınız, anlatmalıydı. Size bunları yaşatmaya hakkı yok. Bu evlilikle yaşadıklarınızla siz de kurban rolünü kendinizle bütünleştirmeyin. Bu durumdan çıkabilirsiniz. Çıkmak için ailelerinizle savaşmalısınız. Bu konudaki çözüm ikinizin birlik olmanızda. Eğer ayrılma olmazsa o zaman o şehri terk etmekte yerden göğe haklısınız.

Yaşadığınız büyük talihsizlik. Geriye dönük düşününce eşiniz olan kişinin hareketlerinden hiç mi bir sinyal almadınız? Mutlaka bu ilişkisinin veya ilişkilerinin -tam açık yazmadığınız için bu şekilde yazıyorum- sinyalleri davranışlarında olmuştur, siz görmek istememişsinizdir. Aklınıza bile getirmediniz, değil mi? İkiniz de hatalısınız. Eşiniz bir ilişkisi olduğunu sizden saklamasından, siz onun hareketlerine görmeyen gözlerle bakmanızdan dolayı hatalısınız. Eşiniz açısından bakarsak, kadın yaşayacaklarını göze almış ki devam ediyor, siz de kendi adınıza cesaretli olmalısınız. Eşinizle ayrılmak için neler yapabilirsiniz, bunu onunla konuşmalısınız, yoksa başınız çok ağrır. Yarın başkaları da eşinizin ilişkisini öğrenebilir, çünkü eşiniz sizi düşünmüyor. Bu her ikiniz açısından acilen yapılması gereken bir hareket, geciktirmemeye çalışın. İlla aldattı diye “boşanıyoruz” demeniz gerekmiyor. Boşanmayı hangi nedenle kabul edeceklerse, eşiniz ile birlikte konuşup aynı şeyi söyleyip kabullendirmelisiniz.

Yaşadığınız bu aldatılmalarla kendi kendinizi yemeniz sonucu değiştirmeyecek, sevgili okurum, sorunu ancak eylemle çözebilirsiniz. Töre denilen kanunların eşinize zarar vermemesi için duyduğunuz sorumluluğu takdir ediyor ve buna devam da edin diyorum ama bir an öncede bu beraberlikten kurtulmalısınız. Eşinize bu ayrılık gerçekleşene kadar akıllıca hareketler içinde olması konusunda ihtarınızı vermelisiniz. Hep kendini değil, sizi de düşünerek hareket etmeli…

Sevgiler sevgili okurlarım…