Onları asla görmek istemiyorum

Merhaba Yeşim Hanım, 6 senelik evliyiz. Evlendiğimiz ilk zamanlarda kayınvalidemi çok severdim. Kayınvalidem benim için çok naif ve düşünceli bir insandı. Ta ki bebeğimiz olana kadar. Görümcemin bebeğiyle o kadar ilgililer ki benim zihinsel ve fiziksel engeli olan bebeğime karşı kör oluyorlar. Eşim ve ben maddi manevi büyük sıkıntılar yaşarken onlar görümcemlerle tatile gidiyorlar. Nerdeyse her hafta ya onlar buraya geliyor ya kayınvalidemler oraya gidiyor (görümcem şehir dışında yaşıyor). Daha önce bunun tartışmasını yaşadığımız halde hala çok düşüncesizler. Onlara ayrımcılık yaptıklarını söyledim. İçimde ne varsa hepsini söyledim. Ama buna rağmen eski hal ve hareketlerine dönmesi çok kısa zaman aldı. Yani benim dediklerimi, hissettiklerimi hiç önemsemiyorlar. Zaten görümcem bir ay kadar süre sonra çalışmaya başlayacak ve onlar onun çocuğuna bakıcılık yapacaklar. Bunu bile bile biraz benim çocuğumla ilgilenseler, görümcem ve eşi de birazcık empati kursaydı ben onlardan böyle soğumayacaktım. Şimdi onları asla görmek istemiyorum. Eşim ise her fırsatta bizden kaçmalarına rağmen, onlar evlerine geldikleri an hemen oraya gidelim diyor. Böyle anlatınca da onlar benim ailem, ben konuşacağım hep bunları diyor. Ben kavga ettiğim halde kayınvalidem ve görümcem aynı düşüncesizliklerine devam ediyorken bu konuşma hiçbir işe yaramayacak bundan eminim. Ve ben zorla kimseye kendimi ve bebeğimi sevdirmeye çalışmak istemiyorum. O yüzden ayrılma kararı geçiyor kafamdan. Size de danışmak istedim. Eşimin ailesinin yanlışlarını görmesine rağmen, beni her defasında zorla onlara götürmeye çalışmasına katlanamıyorum. Hissetmeden onlara sevgi saygı gösteremem. Bu durumda ayırılmak mantıklı mı sizce?

Yeşim Tijen’in cevabı:

“Kendimi bir nokta olarak gördüğümde, bir bakmışım ki anlamlı bir cümlenin sonundayım…”

İnsan bazen yaşadıklarıyla kendini küçülmüş, değersizleşmiş hissedebilir sevgili okurlar ama zorluklar insana kendini tanımasını, bulmasını daha kolay sağladığından içindeki değerli insanı ortaya çıkartır. Yunus Emre’nin burada demek istediği budur. Şimdi sizde zorlu bir annelik sınavındasınız. Sınavınız büyük, çalışmakla verip kurtulacağınız bir sınav değil. Belki her gün bir çeşit sınavda olacaksınız bir müddet. Kendinizle, eşinizle, ailenizle, aile çevrenizle hatta bazen yabancılarla verilecek bir sınavda olacaksınız. Kırılacaksınız, alınacaksınız. Belki kimse bir şey demeyecek, ima bile etmeyecek ama siz her sözden, her bakıştan bir şeyler çıkaracaksınız. Dediğim gibi bu bir sınav yavrum, sizin kendi kendinizle vereceğiniz sınav. Kendinizi aşmanız gereken bir sınav. Kendinizi aştınız mı bir daha kolay kolay hiçbir sınav sizi terletmeyecek.

Bu sene yazlıkta bir kadın görüyorum. Yanında eşiyle beraber yirmi beş yaşlarında genç bir çocuğu denize sokuyorlar. Küçük bir çocuğun elinden tutar gibi onun elinden tutup birlikte denize giriyorlar. Onları uzaktan gördüğümde içimden ne büyük bir kadın ne büyük adam dedim. Yakınlarına gelince rahatsız etmemek için bakmadım. Kadın da adam da oğullarıyla ilgileniyor, yüzleri gülüyor, kimseyi umursamıyorlar ama o güne gelene değin ne aşamalardan geçtiler, orası meçhul, karı kocanın ruhunda gizlidir muhakkak. Mühim olan onların bugüne ulaşmış, hayatla barışmış olmaları değil mi yavrum? Sizinki onlardan biraz daha zor bir sınav belki ama sonuçta ulaşmanız gereken nokta o. Yüzünüzün gülmesi, hayatla barışmak olanı kabullenmek. Bunu başardığınızda, kabullenebildiğinizde kimseyi umursamayacaksınız. Bunu ne kadar erken başarabilirseniz yapabilirseniz o kadar çabuk rahatlayacaksınız. Bunu bilmenizi isterim.

Bebeğimi zorla kimseye sevdirmek istemiyorum demişsiniz. İnsanlar yavrum ortak payda kar ya da iyilik güzellik olunca paydaya sahip çıkarlar. Ortak payda sizdeki gibi üzüntü olunca böyle kaçmayı tercih edebilirler. Size gelip üzüleceklerine kızlarına gidip mutlu olmayı yeğliyor olmalılar. Sizin önceleri naif, düşünceli bulduğunuz kayınvalidenize gerçekten yakışmamış. O zaman siz de onlara hak ettikleri gibi davranmalısınız. Hiçbiriyle görüşmemelisiniz. Eşinizden ayrılmayı düşünmenizi yaşadıklarınızın bir öfkesi bir intikamı olarak görüyorum. Bu süreç doğru kararlar vereceğiniz bir süreç değil. Bebeğinizin durumuna alışmanız, kabullenmeniz ve aşabilmeniz için zamana ihtiyacınız var. Zaten zor bir süreç geçiriyorsunuz. Bebeğinizin ve sizin yanınızda olmayan ailesinin davranışlarının sebebiyle de kırılmak, sorun yaşamak istemediğinizi eşinize kavga etmeden anlatın. Kendisi ailesiyle görüşebilir ama sizi görüşmek için zorlamamasını, ısrarlı davranışlarının kendisinden de soğumanıza sebep olacağını ona güzelce anlatmalısınız. Burada ne yapmış oluyorsunuz? Onlarla konuştunuz, derdinizi anlattınız, değiştiremediniz; kendi tutumunuzu değiştiriyorsunuz. Görüşmezsiniz rahatlarsınız. Umarım zamanla eşiniz de sizin yanınızda yer alır. Bu durum biraz sizin evde huzur ortamı yaratmanızda, yıkık dökük psikolojiden kendinizi kurtarabilmenizde. Ümitsizlikten sonra nice ümitler, karanlıklardan sonra nice güneşler var demiş Mevlana. Sevgili kızım hayat sizin için de hep aynı kalmayacak. Bu dönemeci dönebildiğinizde hayatınızda parlayacak olan güneşi de görebileceksiniz. Yeter ki yüreğinizin ışıklarını, ümitlerini kapatmayın yavrum.

Sevgiler sevgili okurlarıma...