Anne-çocuk bağımız güçlü değil

Merhaba, Azerbaycan'dan yazıyorum. Beni üzen bir olay hakkında yardım istiyorum sizden. Kızım 2 yaşında ama anne-çocuk bağımızın güçlü olmadığını düşünüyorum. Herkesten kıskanıyorum, en çok kayınvalidemden. Kendisini çok seviyorum ama kızımla çok yakın, kızım da onu çok seviyor. Bazen yemek veriyorum babaannem versin diyor. Söylemediğim müddetçe öpmüyor, sarılmıyor. Bazen çok üzülüyorum. Nasıl yardımcı olabilirsiniz????? Bugüne kadar kızıma ne sesimi yükselttim ne bir şey. Her şey çok güzel gidiyor ama yalnız olunca.

Yeşim Tijen’in cevabı:

Merhabalar sevgili okurlarım, çocuğunuza sevgiyi yaşadığınız sürece daha çok verecek olan hep siz olacaksınız. Çünkü onu siz dünyaya getirdiniz, sizin bir parçanız. Ona her şey öğreteceğiniz gibi sevmeyi de siz öğreteceksiniz sonra ondan sizi sevmesini bekleyeceksiniz. Sevmek nasıl öğretilir? Sevmek, sevginizi hissettirerek, daha çok kucağınıza alarak, öpüp koklayarak, daha çok beraberce vakit geçirerek, onunla daha çok konuşarak, onu dinleyerek, beraber oyun oynayarak, bazen şarkı söyleyip bazen kucağınıza alıp dans ederek, onu uyuturken ninniler söyleyerek, ihtiyacı olduğu her anda yanında olarak, onun küçücük ruhunda güven duygusunu oluşturarak kazanılan kalbe nakış gibi işlenen/öğrenilen bir duygudur. Yoksa insan bir çocuğun sadece annesi olmaktan öteye gidemez ama işte anne olabilmek bana göre o çok ötelere gitmeyi gerektirir ki kuvvetli bağ oluşabilsin.

İki yaşındaki bir çocuğun annesiyle olması beklenen o sıcacık bağı oluşmamışsa eksik kaldığınız yerler vardır ve anlaşılan sizin eksiklikleriniz babaanneye yaramış gözüküyor. Herkesin bildiği gibi iki yaşındaki bir çocuğun dünyası annesinin etrafında döner. Sizde babaanne etrafında daha çok dönüyorsa bunun açıklaması babaannenin özverisinde, ilgisinde gizlidir. Bu özveri kızınız tarafından babaannesine sevgi ve ilgiyle ödül olarak geri dönmeye başlamış. O zaman size düşen “Ben nerelerde eksik kaldım, çocuğumla yeterince ilgileniyor muyum?” diye kendinizi sorgulamak olmalıdır. Yoksa çocuğunuzu yedirmek, içirmek, üzerini giydirmekle ya da onun önüne oyuncakları koyarak babaannesi ilgilenir diye çocuğunuzu babaanneye bırakarak evin işlerini yapmayı öncelik olarak görmekle bir çocuğun annesi kimse olamaz, sözde anne olunur. O yüzden çocuklar büyürken her şey ötelenebilir, ötelenmelidir de. Bir çocuk dünyaya getirmişseniz çocuğunuzdan önemli hiçbir şey olamaz. Olmamalıdır. Her şey bekleyebilir sevgili yavrum. Pislenmiş olan yerler biraz geç temizlenebilir, arkadaşlar, misafirler herkes bekleyebilir, sonralara ötelenebilir. Arkadaşlıklar bitmez, hiçbir şeyi kaçırmazsınız ama çocuğunuza ve kendinize çok şeyi kaçırtırsınız. Bütün bunların farkındalığıyla babaannesiyle olan ilişkisini kıskanmamanızı tavsiye ederim. Zamanla sizin kızınızla çok daha güzel bir ilişkiyi emeğinizle, sevginizle kızınızla aranızda oluşturacağınıza eminim ve şunu da söylemeliyim ki babaanneyi, anneanneyi sevmek, onların sevgisiyle, ilgisiyle büyümek; bunlar bir çocuk için güzel katma değerli duygular. Çocuk sizin ve her çocuk için en önemli kişi annedir. O nedenle rahatsız olmayın, kendinizi olumlu duygularla besleyip yönlendirerek bu kıskançlık duygusundan arınabilirsiniz. Size son sözüm; çocuklar büyüyene kadar çocuğumdan önce hiçbir şey gelmez, ben/kendim bile diyeceğim.

Sevgiler sevgili okurlarıma...

Çözemediğiniz sorunlarınızı yazın, Yeşim Tijen size önerilerde bulunsun.

İşte sorularınızı gönderebileceğiniz adres: yesimilehayatbilgisi@gmail.com