Kalbimin Büyüdüğü 5 Sene

“2009 senesinde sorsaydınız eğer, kendime göre fazlasıyla bencil, bir hayli keyfine düşkün, uykusundan, eğlencesinden feragat edemez, tek kişilik düşünen, tek başınalıktan hoşlanan, velhasıl anneliğe hiç de uygun olmayan bir insandım... O zamanın gerçekliği tam tamına buydu.

Planlı bir hamilelik değildi benimkisi. Hatta sürüp sürmemesi konusunu da düşündüğüm oldu bir zaman. Ama sigarayı bıraktırmıştı bu bebek bana; hem de varlığından henüz haberim yokken... Bedenimin, içimdeki yavruyu zihnim bilmeden çok önce bilmesinin bir sonucuydu bu... İşte bu yüzden; irademle senelerce uğraşıp yapamadığımı bedenimin tereddütsüz halledivermesiyle karar vermiştim birkaç gün içinde. Bu minik bana iyi gelecekti. Belliydi.

Şimdi o minik 6 aylık olmak üzere.
Artık ben eski tanıdığım Damla'ya çok benzeyen ama bambaşka bir insanım.
Annesiz büyümüş bir kadın için anne olmak garip bir duygu. Hayatıma yayılan eksiklik duygusunun aynı anda hem azalması hem de çoğalması gibi. Uzay'ı severken annesiz kalan yanlarım teselli oluyor sanki; oğlumun sevgisinde annemin sevgisini bulduğumu hissetsem de bir yandan içimin çocuk kalan tarafı çok zaman önce derinlere gömdüğüm bir hissi hatırlıyor, özlüyorum... Böyle.

Anne olmak çok güzel ve çok zor bir şey...
Anne olunca ben hiç de düşündüğüm kadar bencil olmadığımı gördüm.
Ne kadar az uykuyla hayat geçebiliyormuş anladım.
Benden önce hamile/anne olan arkadaşlarıma nasıl da ilgisiz davrandığımı algılayıp utandım.
İnsan bebeğini o uyurken bile özleyebiliyormuş , öğrendim. Ve bebekler çok hızlı büyürlermiş. Daha dün hastaneden çıkardığımız bir avuç insan serpilip büyüdü ve kapladı tüm hayatımı.

Daha dün. Elim kadardı.
Evet, gerçekten zor: Sırt ağrıları, boyun, bel ağrıları, uykusuz geceler, gardını düşürmeye bir an bile müsaade olmaması, evden dışarı çıkmaya çalışmak, bebek gereçleriyle dolu bir sırt çantasıyla dışarı çıkmak, o gereçleri oralarda buralarda unutmamak, kendini ya da bebeği bir yerlerde unutmamak, hem eve hem bebeğe hem de kendine bakmak, yıllarca yatırım gibi biriktirdiğin giysilerin içine girememek (bkz: hamileyken 25 kilo almak), anne sütü vermek, sürekli süt kanallarının tıkanması, hep önden düğmeli bluzlar giymek, emzirmek uğruna sevişememek (bkz: prolaktin), bunlara rağmen en iyisi olduğunu bildiğin için emzirme fanatiği olmak, yemeğinden kozmetiğine hatta giysisine kadar organik olsun istemek, organikler ucuzlasın istemek, bekâr arkadaşlarının seninle görüşmemesi, çocuklularla görüşecek fırsatı yaratamamak vb...

Tüm bunlar bir kenara, anne olunca çok acayip bir şey daha oldu bana: Kalbim büyüdü. Herkese böyle mi olur yoksa ben mi fazla romantiğim bilmiyorum ama Uzay hayatıma girdikten sonra ben sevgilimi, babamı, kardeşimi, bütün çocukları, bütün insanları, hatta hayatı daha çok sever oldum. Belki de uykusuzluğun yarattığı bir gevşemişlik, bir halüsinojenik durum bu; ama inanın çok güzel...”

5 sene sonra

Bu yazıyı Uzay henüz 6 aylıkken; ben evde minicik bir bebekle geçirip; annelik diyarının nasıl olduğunu yeni yeni öğrenirken yazmıştım. Şimdi anneliğimin 5.yılına girdim. Oğlum artık gün be gün bana daha az ihtiyaç duyan, fikirleri, sevdikleri, sevmedikleri, arkadaşları, alışkanlıkları olan, beraber keyifle seyahat ettiğim, bana her gün yeni bir şeyler öğreten, gündelik yaşamın karanlığından bir bakışıyla alıp çıkaran bir küçük gün ışığı...

Şimdi artık tecrübeli bir annenin penceresinden izlemek dünyayı ve insanın insanla bitmeyen kavgasını çok daha can acıtıcı. Sağdan, soldan, ondan, bizden demeden her insanın annesinin kuzusu olduğunun bilinci taşıması ağır bir yük.

Yine de çocuklarımız bize umut. Bir gün, belki onlar büyüdüğünde daha güzel olacak her şey; onlara vermeye çalıştığımız sevgiyle düzenleyecekler dünyayı; sevgi görmeden büyümüşlerin tersine. Çocuklarımız minik minik ışıklar; gün gelince onlarla aydınlanacağız ve dönüp de bu günlere bakınca sızlayacak içimiz. “Neyse ki bitti” diyebileceğiz umarım... Umarım.