Yemiyoruz!

Kadın, çocuğu olunca "ben" halinden "biz" haline geçer ya birden...

Biz gece güzel uyuduk; keyfimiz yerinde...

Biz oyun oynadık; enerjimizi boşalttık...

Biz gezmeye gittik; çok yorulduk...

Biz banyo yaptık; misler gibi koktuk...

Çok pardon; biz kaka yaptık!

Ben de çocuğum olunca, çok güldüğüm o kadınlar gibi cümleler kurmaya başladım.

Ama akla gelebilecek cümleler arasında ağzımdan en az çıkanı şu: Biz yedik Allah artırsın, sofrayı kuran kaldırsın!

Evet, biz yemiyoruz!

Bir türlü beceremedik yemeyi!

Başımızı geri çekmeler, ellerimizle ağzımızı kapamalar, gelecek her hamleye karşı tetikte durmalar...

Ne söylenen şen şakrak şarkılar değiştiriyor gerçeği, ne dikkat dağıtıcı hareketler...

Belki birkaç kaşık ama sonra...

Yemiyoruz!

Dün, beynimde patlamalar yaşanırken ve yine yemezken...

Dünyanın en yalnız insanı "ben"mişim gibi geldi.

Sırtımı dik tutmaya çabaladım, çünkü azıcık eğiliversem omurlarıma ağrılar hücum ederdi...

Yüzümdeki ekşimeyi gören oğlum da, söyleyebileceği tek şeyi söyledi, “Buiii” dedi.

O anda aklıma takılı verdi.

Ya hiçbir şey yemezse?

Elimde bez, kitapların tozunu alırken düşündüm.

Ya o da öğrenim hayatı süresince karşısına çıkabilecek yalan yanlış şeyleri yemezse?

Kovadaki suya arapsabunu karıştırırken düşündüm.

Ya o da iş hayatında dalkavukların, yardakçıların ya da arkadan vuranların arasında çalıştığı halde gözünün önünden geçenleri yemezse?

Hadi bunları koy bir kenara...

Yaşadığı toprakların genel kuralı bu; yiyecek yahu!

Bademli iç pilav yaparken de düşündüm.

Ya o da yönetenler ne derse, ne ederse yemezse?

Yemediği için...

Ya o da bizim gibi mutlu olmazsa?

Düşüncelerimden tedirgin olup akşam geldiğinde kocama anlattım.

Sağduyulu kocam sağ olsun beni kendime getirdi; “Mutlu olmak için her şeyi yiyeceğine, mutsuz olsun daha iyi” dedi.

Gözlerimde ışıltı, içim umut dolu, dönüp oğluma baktım.

Ellerini açıp, öne doğru uzattığı küçücük dudaklarıyla “Buiii” dedi.

Ben gülümseyince mutlu mutlu tekrarladı: Buiii...