Seni çok seviyorum!

Geçen sene değil, ondan önceki seneydi ve kar yoktu sen geldiğinde. Ama bir tutam korku, bir öbek sevinç, bir göbek dolusu heyecan vardı.

Önlenemez bir sevgi dalgası öyle derinlere uzandı ki yüzünü görünce, ilk anda hiçliği düşünüp saçmaladım.

Kâh ağladım, kâh güldüm.

Hâsılı, seninle yeniden doğdum.

“Aşk nedir?” diye sorulan ve türlü yanıtlar verilen bir dünyamız olduğu için söylüyorum, gözlerini görür görmez o güne dek verilmiş tüm yanıtların yanlış olduğunu anladım.

Nasıl bir sevdalanmaksa bu; ömür boyu yüreğime kazındığını bilmem bir yana beynimin tam ortasından dağlandım; gözümü açtığımda sen, kapadığımda sen...

Tumturaklı laflar edesim yok sana olan sevgimi anlatmak için, sağdan soldan bulup buluşturasım hiç yok!

Uçan kuşun kanatlarındaymışçasına özgür bıraktım kendimi, rüzgâr parmaklarımın ucunda geziniyor bak ve işte haykırıyorum; “Seni çok seviyorum!”

Nefesini dinlemekten yorulmuyor, nazarlar değmesin diye yalvarıyor, dualarımı hep yanı başına koyuyorum...

Asla sensizliği istemiyor, ömrümün sonuna dek yakınımda olmanı diliyor, uzağına düşersem gözlerimi hep senle bıraktığımı hayal ediyorum...

Geç kalmışlığıma yandığım gün de oluyor, dünyanın en ağır sorumluluğu diye yakındığım gün de...

Ülserim varmışçasına sinirden ve sıkıntıdan kıvrandığım günleri ise söylemeden geçemem, bilirsin ikiyüzlü değilim ben...

Lakin kollarını boynuma dolayıp sıkıca sarıldığın anda dünyanın nasıl da duruverdiğini bir ben, bir yukarıdaki biliyor.

Tepeden tırnağa gümbür gümbür titrerken şükrediyorum arka arkaya, seni verdiği için bana.

Eski ve yürekli bir şarkıyı tek ağızdan dolu dolu seslendiren coşkulu bir kalabalık edasında söylüyorum işte, dinle!

Pencerelerinden rengârenk çiçekler eksik olmasın hayatın boyunca...

Ellerin sıcaklığını hiç kaybetmesin...

Doğum günün kutlu olsun güzel oğlum, nice yıllara...