Değişiver gitsin!

İnsanın en kötü alışkanlığı alışkanlıklarını değiştirememekse eğer, hayatı kendine zehredebilir pekala...

Kişisel gelişimciler liste yapmayı önerir ya hani; kağıdı alırsın, yukarıdan aşağıya bir dikey çizgiyle tam ortadan ikiye ayırırsın, bir tarafa eksileri öte tarafa artıları yazarsın, al sana bireysel şeklin!

E hadi ne duruyorsun, gözünün önünde duran eksileri artıya çevirsene!

Tabii hatalardan ders çıkarmanı söyleyen bir muhterem zebella da bulunmaktaysa şaheste bünyenin içinde, iki kere aferin sana.

Dolayısıyla “Ne çektin be... Ne çektin!” diyen bir Vasfiye Teyze’ye rastlamana gerek yoktur ağlanmak için, haznelerin zaten hep açıktır, böyle giderse de hep açık kalacaktır.

İşte o yüzden böyle gitmemeli, böyle götürmemeli!

Arkadaşım! Değişmek lazım!

Eğer tümden sıfırlanmak zor geliyorsa, o zaman minik minik değişmen lazım!

Başına gelen ufak tefek kazaları göğsünde yumuşatıp ayağında sektirerek ders niteliğinde gole çevirmen lazım! Yapabiliyorsan ne ala, yapamıyorsan gayretkeşlik sınıfına kaydolman lazım!

Öte yandan...

Öyle bazı durumlar vardır ki, istesen de istemesen de değişirsin.

Geçenlerde babasını kaybeden Zülfü Livaneli, “İnsan kaç yaşında olursa olsun, babasını yitirdiğinde yetim kalır” demiş.

O cümleye devam ederek ben de şöyle diyorum; “Yetim kaldığında insan, değişmesi Allah’ın emri!”

Yaşam kaygın değişir, öfke dozajın değişir, güven çizgin değişir. Kaçışın yok, bireysel duruşun değişir. İyi ya da kötü, olumlu ya da olumsuz...

Bak işte, altı yıl oldu ben yetim kalalı. Benle birlikte yanıt arayan sorularım, sorgularım, inançlarım, elbette sevinçlerim, dertlerim, sezgilerim, lanet olası reddedişlerim, paylaşılmayı hak eden mutluluklarım, hepsi yetim...

Babam, içime gömülüveren nefes oldu.

Büyük bir değişime giderek, kendimi ev kadını olarak sıfatlandırdığımda buldum ben o nefesin durduğu yeri. Çok düşündüm ve sonunda kararımı verdim, onu tutup içimden çıkarmam en doğrusu...

Şimdi mutfakta, oğlumun muhallebisini karıştırıyorum. Hele bitsin, sonra hemen verdiğim kararı uygulamaya geçeceğim. İhtimal o ki, hayatımın geri kalanını da değişimlerle sürdüreceğim...

Bu arada unutmadan; bu köşenin de adı değişti.

Bugünden itibaren ‘Düdüklü Tencere’ başlığına yaslayacağım kafamı...

Ağrısız, telaşsız, tasasız günler dileğiyle...