Miras

Çocuklarım ardımdan "annemin elleri kekik kokardı" desinler istiyorum. Kontrol etmeye ya da olmasını sağlamaya çalıştığımdan değil… Ben gidince ne olacağını kim bilebilir? Bu onların hayatı, çocuklarım adına hayal bile etmemem gerektiğini biliyorum. Ama umut işte… Kalbimdeki dileğe engel olamıyorum:

Onlara bıraktığım bütün mirası ellerimdeki kekik kokusu taşısın diliyorum.

Gün güneşi kovalarken hızla, yavaşladığım, durulduğum ve zamanı bir an’da durdurduğum anılarımız doluşsun zihin sandıklarına. Gözleri gözlerimde, can kulağıyla dinlediğim, okşamaktan saçlarına ellerimin kokusunu sindirdiğim.

Telaşımın ortasında beni çağırdıklarında da tüm kalbimle eşlik edebildiğim…

Ne zaman bu kokuyu duysalar, biriktirdiğimiz bütün anılar uçuşsun ve en ihtiyaç duydukları zamanda kenarda, köşede ya da bir yemeğin içinde bulunsun!

Bahçeden topladığım otları, çiçekleri maya olsun diye kavanozlara koyarken, masanın ucunda beliriveren meraklı yüzlerine şefkatle gülümsediğim anlar olsun bu kokunun getirecekleri arasında mesela. Sabahları sıcacık ekmeği bölüştükleri ve uyku mahmuru sarılmalara doyamadıkları, bir de çitlembik ağacının dalına kurduğum salıncakta sırayla sallandıkları günler olsun ve rüzgarın dere kenarından taşıdığı kekik kokusu bütün o anıları doldursun…

Gökyüzüne dalıp kurduğumuz hayalleri hiç hatırlamasalar da, sonsuz bir an’da kalıp göğe, yer’e, kalplerine ve sevdiklerinin gözlerine bakmayı unutmasınlar istiyorum.

Hayallerimi tohum yapıp ektiğimi ve sonra hep zamanını beklediğimi görmüş olsunlar diliyorum. Kekiğin çiçeğini baharda açacağını bildiğim gibi; zamanı var hele dediğimi ve zamanında olan her şeyden eminliğimi. Yaşamın, yolun kendisine olan güvenimi. Anlama çabamı; anlayarak değiştiğimi ve iyileştiğimi...

Sözlerim uçup gitsin umrumda değil; ama huzurum hatırlanır olsun. Karmaşanın içinde kurduğum basitliği, geleceğin bilinmezliğine dair teslimiyetimi, sıradanlığımın içindeki tatminimi ve incinebilirliğimden aldığım gücümü her daim ceplerinde taşısalar yeter diyorum. Zenginliğimi ellerimin altındaki dünyada bulduğum mutlulukla ölçtüğümü hissetmiş olsunlar istiyorum. Bu kısmı hayal de sayılmaz hani… Mutluyum.

Ve bir de masal olsa keşke diyorum her gece uyumadan önce avuçlarına bıraktığım ve bütün bu yolculuğun onlara ait, onlara özgü olduğunu hatırlattığım.

Bahçeden topladıklarımı unutabilirler, ekmekleri ve salıncağı da… Hatta kendi koşturmacalarının içinde yavaşlamayı ve göğe bakmayı da ama koku hep kalsın;

bana kızgın olsalar dahi rüzgarla gelen hafif bir kekik kokusu bütün mirasımı kalplerine fısıldasın…

Çok şey mi arzuluyorum?

Ben sadece çocuklarım ardımdan "annemin elleri kekik kokardı" desinler istiyorum.