Büyütmek

Ay parlıyor gökte bu gece. Dolunay yaklaştı. O her büyüdüğünde bir şeyler onunla birlikte büyüyor sanki içimde. Yüzeye çıkıyor, görünür oluyor, serbest kalıyor ve zamanıysa tamamlanıyor. Aramızda bir bağlantı var onunla. Eskiden bu denli belirgin değildi... Zamanla kendini gösterdi. Bedenim onunla birlikte bir döngü içinde.

Bazen de Ay'ın döngüsünden bağımsız ben büyütüyorum bazı şeyleri içimde. Biri bir şey diyor, hiç aklımda yokken onu alıp kocaman yapıyorum. Ya da başkasının başına gelmiş şeye ondan daha çok tepki gösteriyorum. Bunun dinamiğini çok merak ediyordum. Öğrendim.

Geçen gün babamlar döner sipariş etti. Keyifle yedik. Sonra ben Beliz'i emzirmek için yan odaya gittim. Annem döner fiyatlarından şikâyet etti. Artmış tabii her şeyin fiyatı gibi onunki de.

O an bir panik geldi içime çocukluktan tanıdığım. Babam benim için ya da benim motivasyonumla para harcadıysa içime çöreklenen bir utanç. Tuhaf ama güçlü bir suçluluk hissi. Neden diye düşündüm, neden annem her satın aldığımız şeyden sonra onun parası hakkında konuşmak zorunda ki? Sonra hemen kendime sordum, “Asıl soru: Bu, beni neden rahatsız ediyor?”

Annemin ödediğimiz paradan şikâyetini duymak çocukluktan alışık olduğum bir şey. Bana özellikle dar zamanlarımızda hep suçluluk hissettirmiştir. Korkutmuş, ekonomik güvenlik zeminimi sarsmıştır. Anneme sorsanız bunu babam sebebi ile yapar. "Baban der, o beni endişelendiriyor bu konuda." Merakım uyandı ve üçümüzün tasarım haritasını inceledim bu bağlamda.

Babamın mizacında bir sonraki ekonomik daralmadan çıkamamak ile ilgili bir endişe enerjisi var. Bu annemde ve bende yok. Ancak ikimiz de babamdan daha çok endişe ediyoruz para konusunda. Dışarıdan baksanız sanki bu bizim mizacımız gibidir. Ama değil. Miş.

Bunun sebebi, tasarım haritasında yani bedenimizde taşıdığımız enerjilerin -eğer aynı mizaç enerjisi onlarda yoksa- diğer insanlarla yan yana geldiğimizde onlar tarafından "büyütülerek" deneyimlenmesi (hem de 8 kat). Böylece hem bize kendi enerjimizin aynalanması hem de bizim için yeni bir deneyim olması... Enerjiyi bu denli büyütmesek, hissedemeyiz belki bu deneyimi.

İşte böyle, babam herhangi bir sebepten para konusunda ekonomik daralma ima eden tek bir cümle bile söylese, annemle ben o enerjiyi alıp, büyütüyoruz. Böylece babam değil annem aksiyon alıyor hissettiği büyük enerji baskısı ile. Ve ben de sorunu içimde büyütüyor ve utanç duyuyorum dar zamanda para harcadık diye. Oysa babam için durum aslında o kadar da vahim değil. O sakin, sadece bir öngörü paylaşmış. Anlık bir endişe duymuş ama geçmiş. Biz ise onu büyütüp aksiyon almışız ya da duygusal tepki yaratmışız.

Cemre korku merkezi "açık" bir çocuk. Yani orada kendine ait bir enerjisi yok, bütün enerji ona bizden (o merkezde kendine ait enerjisi olanlardan, verici merkezlerden) ona doğru geliyor. Bu nedenle o benim endişemi büyüterek yaşıyor. O kadar sık başıma gelir ki! Ben bir şeyden endişe ederim anlık, Cemre üst kattan yanıma iner "anne bir şeyden korkuyorum ama ne olduğunu bilmiyorum" diyerek. Ya da bir süre önce bıraktığım böcek korkumu büyütür, çığlık atan o olurdu hep. Her zaman bu denli ayna olmuyor tabii başka şekilde de kendini gösterebiliyor büyütme. Mesela Asım benden aldığı harekete geç enerjisini büyütüyor her daim ve benden çok koşturuyor evin içinde. Ben ondan aldığım irade enerjisini büyütüp sözler veriyorum şu zaman şunları yapacağım diye. Annem benden aldığı duygusal enerjiyi büyütüp benim yerime kızıyor, üzülüyor, çözüm bulmaya çalışıyor. Bütün bu dinamikleri görmek beni çok şaşırtıyor. Bu bağlamda o kadar çok deneyim yaşadık ki, tasarım haritası bize kendini çoktan kanıtladı.

Dönerin fiyatı ile ilgi deneyimden sonra düşündüm, insan ne kadar da etkileşimsel bir varlık. Esnek. Ve bu esneklik büyüleyici. Ben sandığım şeylerin ne kadarı ben, ne kadarı karşımdaki? Bunları ayırt etmek, anlamak benim için çok keyifli.