Anlatasım...

Kimseye bir şey anlatmak istemediğim zamanlardayım şimdi. Öyle ki şaşırıyorum halime. Tam dört saattir bu bilgisayarın başındayım ama söyleyecek tek sözüm yok, yazacak tek satır bulamadığımdan gayri.

Benim için bir devrim sayılır bu. Çocukluktan beri yazmış, sadece yazmış biri için tuhaf bir durum. Öyle ki konuşamazdım da mektupla anlatırdım derdimi ben. Hele ki kırgınsam bir türlü lafa girip de derdimi diyemem. Otururum karşısına mesela kocamın; o kızgın ben kırgın, sonra kafamın içinde konuşur, dillimin ucuna kadar getirir ama tek cümle söyleyemem. Sorsa keşke derim, konuya bir girse derdimi diyeceğim de... Diyemem. Kafamın içinde yazar gibi konuşurum, anlatırım ona. Hatta korkarım unutmaktan ya da içimde yazdığım kadar güzel, anlamlı ve güçlü söyleyememekten cümlelerimi. Bu yüzden tekrarlarım kafamda ara ara ama hep yazmayı demeye tercih ederim ben.

Çocukken de böyleydim. Düşüncelerim öyle hızla gelip geçerdi ki, kısa kısa taslaklar yazardım kenara köşeye unutmayayım diye az önceki şiirimi. Ceplerimde kağıt parçaları ile dolaşır, dalgın dalgın nakaratlar tekrarlardım içimden. Şimdi şiir yazmıyorum ama bulaşık yıkarken cep telefonuna notlar alıyorum. Birikiyorlar sonra. Geri dönüp bakamayacağım kadar hem de. Yazılmadan, hiç hikaye olmadan duruyorlar orada öylece.

Aslında hayatımda ilk defa bir çocuk, bir adam, iki kedi, bir köpek, on iki civ civ ve bir kertenkele ile birlikte yaşıyorum evde. Anlatsam gır gır olur, şamata olur da; bugünlerde pek anlatasım yok işte.

Yaşayasım var.

Büyük bir değişimi bekleyesim.

Susasım ve kimseye bir şey açıklamayasım.

Kedim kucağımda saatlerce oturasım ve tüylerinin renginden başka bir şeyi aklımın kapısından içeri almayasım.

Düşünmeyesim var yani.

Bir de yemek yapmayasım.