Yan Kapı…

Mahalle ve komşuluk kültürü bizim büyüdüğümüz dönemin bir yerinde tıkanıp kalmış.

Bireysellik, içe dönüklük arttıkça, yanımızda, üstümüzde ya da aşağımızda kimin oturduğunu pek önemsememişiz; oysa geriye dönme şansım olsa, merakımdan hepsinin zilini en az bir kere çalardım...

Yan komşumla ikimiz de ilk bebeklerimizi beklerken tanıştık; o daha sıcak ve tecrübeliydi, kurabiyeler yapar, gülümseyerek kapımı çalardı. Birkaç kere verdiği dolu tabak boş geri gelince şaşırdı; ama sonra o alıştı, ben de öğrendim.

Bazen onlar yemek yerken onların bebeklerini uyuttum, bazen onlara bebek telsizini verip duşa girdim; komşuda ne piştiyse, bize de düştü...

Yavaş yavaş alanımız genişledi; üst komşular, yan apartmandakiler derken koca bir aile olduk; çocuklar çoğaldı, birbirimize olan ihtiyaçlarımız arttı; zaman zaman kıvamını kaçırıp çocukların evlere daldığı anlar dışında, hep kapılarımız açık, kalbimiz açık yaşadık...

Ne var ki geçen sene yan komşumla eşi ayrılık kararı aldılar; tam arka duvarımdaki bu hayat değişikliği beni yıktı; ikisi ayrılarak bizden de ayrılmış olacaklar zannediyordum; halledemedikleri her ne ise, hep beraber çözeriz gibi görüyordum.

Acaba biz mi onlara rahat vermedik gibi sorgulamalar yaşıyordum...

Yan dairemde bir aile olmamasına alışamamış, önceden değerini belli edememiş gibi kendimi suçlamalar bile başlamıştı. Bahçemde bir çocuğu arı soktuğunda, yan kapıyı çalıp alerji şurubu soramamak, bu kolaylığı yaşamış bir anne için içler acısıydı...

Onlar ayrıldıktan sonra öteki komşularıma daha da sıkı sarıldım; her an ayrılıp gideceklermiş gibi arayıp sordum; zaten artık değil boş tabak; her yemekten az yeriz ama hepimiz yeriz gibi bir kıvama gelmiştim.

Dileklerim bir şekilde tuttu; yan komşularım barıştı, en güzeli; yanıma tekrar geliyorlar... Onları kutlamayla karşılamak, oldukları her gün için şükretmek, çocuklarım büyürkenki destekleri için defalarca teşekkür etmek istiyorum...

Çocukları yetiştirirken insanın en büyük destekçisi, ihtiyaç anında fiziksel bir şekilde size el verebilen oluyor; bu yüzden hepinizin yan kapınızı bir de o gözle çalmasını diliyorum...