Evi güneye baktığından onun için yaz ayı demek, kendini dışarı atmak demekti. Tabii dışarıda da kısmi sabitlik diyebileceğimiz bir durumda kalırdı hep. Bir mekanı sever, oraya her gün gitmeye başlar sonra birden oradan elini ayağını keserdi.

Yine vadesinin dolmaya başladığını hissettiği bir kafede otururken, Kenan’ın sesi canlandı zihninde;

“Bir gün beni de böyle tüketip atacaksın.”

“Saçmalama! Bu sadece bir pizza. Sosu hoşuma gitmemeye başladı, o kadar.”

“Önceki siparişlerine bakarsan üç haftadır aynı pizzayı yediğini görürsün.”

“Bu ara canım istiyor işte.”

Bu konuşmaları hatırlayınca kendine sormadan edemedi; gerçekten tüketip bırakıyor muydu?

Kenan şimdi başka bir zamanda, başka bir mekanda zihninde yeniden belirmişti;

“Sana demiştim. Beni yıllarca kendine hapsettin. Bırakmadın ki bir çevreye gireyim. Beni ilk tanıdığın zamanlardaki gibi aktif olmamı istemedin. Kıskandığın bu adam her şeyden elini çekince de o adamı beğenmemeye başladın.”

“Sorumlulukları bana yıkıp hayallerinin peşinden gitmek istedin.”

“Sorumluluklar senin tercihindi.”

“Tabii ya, çalışma odam yok diye daha büyük bir eve çıkmayı ben istedim. Hatta işe gitmek için kredi çekip araba almak da benim fikrimdi.”

“Araba almasak görev yerinde kalmam gerekiyordu. Başka yerde kalmamı sanki kabul edecektin.”

Kenan ile ‘kim kimi tüketti?’ tartışmalarının kazananı olmamış, onca yıl emek verdikleri ilişkileri bitmişti.

Kafeye şöyle bir göz gezdirdi ve orayı ne kadar tüketmiş oluğunu anlamaya çalıştı. Garson, yeni gelen kalabalık bir grup olmasına rağmen ilk onun yanına geldi. Gülümseyerek her günkü cümlesini tekrarladı;

“Az pişmiş yumurta, peynir ve salatalık.”

“Hayır. Bu defa karışık omlet olsun.”

“Tabii. Nasıl isterseniz.”

Fotoğraf: Tuğçe Özdeniz Arslan

Önceki bölümler: