Fenerbahçe neden şampiyon oldu?

Başlığı görenler ve Fenerbahçeli olduğumu bilenler sadece futboldan veya sadece Fenerbahçeden bahsedeceğimi sanabilirler.. Aslına bakarsanız, hayatta bir çok şeyin denklemi birbirinin aynısıdır. Ve bazı davranış biçimleri vardır ki, onlar hangi platformda olursa olsun; iş hayatı, özel hayat, futbol vs. vs. şüphesiz aynı veya benzer sonuçları doğuruyor. O nedenle, madem konuya futbol ile başladık biraz daha öyle devam edelim..

Futbolla ilgisi olan veya olmayan herkesin haberdar olduğu gibi Fenerbahçe bu sene ligin bitimine üç hafta kala şampiyonluğunu ilan etti. Tabii ki, bir Fenerbahçeli olarak, bu beni gururlandırmadı desem yalan olur. Fakat, kişisel fanatikliğimizi bir kenara bırakarak olaya biraz psikolojik biraz da iş dünyası tarafından bakalım..

Eminim hepinizin takip ettiği ve bildiği gibi, Fenerbahçe kulübü bu sene çok zor bir sene geçirdi. Bunu Fenerbahçeli olsun ya da olmasın herkes teyit edecektir. Belirsizlik, değişim, umutsuzluk, endişe, ne ararsanız vardı bu sene. Peki nasıl oldu da, tüm bunları yaşayan bir takım şampiyon olmayı başardı?

İnsanoğlunun mazoşist tarafının epey gelişmiş olduğunu düşünüyorum. Ne zaman ki artık yumurta kapıya dayanır, yani artık belirsizlik, umutsuzluk, mutsuzluk tahammül sınırına ulaşır; biz o zaman silkinip kendimize geliriz. Ve tam da, herşey galiba bitti derken, küllerimizden yeniden doğarız. Özetle; yere çakılırız ve yerden aldığımız kuvvetle bir öncekinden daha yükseğe çıkarız. Çoğu başarı veya kariyer hikayesini dinlediğinizde bunu siz de hemen fark edeceksiniz. Tıpkı; Fenerbahçe’nin bu seneki şampiyonluk hikayesinde olduğu gibi..

Bir yazımda değinmiştim hatırlarsanız: İnsan başarılı olmaya ve bunun doğal sonucu olarak da mutlu olmaya programlanmıştır. Diğer her duygu aslında bu duyguya hizmet eder. İşin en özünde de iyi bir insan olmayı başarmak ve mutlak mutluluk yani iç huzuru yakalamak vardır. Amaç bu kadar basit gibi görünse de, bu süreci yönetmek her zaman o kadar kolay olmayabilir. Herşeyden önce, hayatın bize sunduğu iyi veya kötü herşeyi buyur ederek kabullenmek ve tüm bunların bizi, başarıya ulaşmamız için, kamçılamasına izin vermemiz gerekir. Umutsuzluk ve boşvermişlik bu noktada bertaraf etmemiz gereken en önemli duygulardır.

Size bu hafta bir itirafta bulunayım: Kendi seçimlerimden veya çevresel faktörlerden ki, bunlar da aslında özüne baktığınızda benim seçimlerimin sonuçlarıydı, iş hayatım bugüne kadar hiç de öyle toz pembe olmadı. Kesinlikle övünerek söylemiyorum ama bu konuda bir o kadar da şanslı olduğumu düşünüyorum. Bugünlere gelene kadar hatta bugün bile, birçok sorunla karşılaştım desem kesinlikle yalan olmaz. Hepsinin üstesinden de, kabullenerek ve yaşadığım herşeyin bir sebebi olduğuna inanıp tüm bunların beni daha da güçlü kılmasına fırsat vererek geldim. Asla vazgeçmediğim üç şey ise; doğru bildiklerimden şaşmamak, hiçbir işin kişinin, en önemlisi de kendi kendimin kölesi olmamak ve iyilik yapıp denize atmak oldu. Bir de kendimin, ekibimin, beraber çalıştığım takımın, yaptığım işin ne kadar değerli olduğunu fark etme fırsatını kendime hep verdim. Tabii ki, karanlığı yaşadığım zamanlar sıklıkla oldu. Ama ben, o karanlığın, güneş doğmadan önceki en zifiri karanlık olduğunu ve güneşin doğmasının çok yakın olduğunu içimde hep yaşattım.

Şimdi size soruyorum? Kim, sezon başında, bunca aksini doğrulayacak şey varken, Fenerbahçe’nin şampiyon olacağını düşünürdü? Peki sizin istediklerinizi başarmanızın yani şampiyon olmanızın önündeki engel ne? Başınıza gelen şeyleri ne ölçüde kabulleniyor ve yolunuza bunlarla devam ediyorsunuz, hem de dünden daha güçlü olarak?

***

İşinizde mutlu değil misiniz? İş hayatı ile ilgili öğrenmek istedikleriniz mi var? Ya da sadece fikirlerinizi paylaşmak mı istiyorsunuz? Öyleyse e-postalarınızı aşağıdaki adreslerden birine mutlaka bekliyorum.

isimlemutluyum@mujdeozenen.com

diyelim@isimlemutluyum.com