Yetişkin sorumluluğu

Merhaba Canım Kardeşim,

Son zamanlarda sana daha az seslenebiliyorum. Bu beni üzüyor aslında ama birçok işle aynı anda uğraşan bir kimlik olarak öncelikler belirlemem gerekiyor. Bu da bu köşedeki yazma sıklığımı azaltabiliyor. Olsun, belki artık ben de az ama öz anlatmayı başarabileceğimdir, kim bilir?

Son yazıda destan yazdığımız harika bir yıl olsun diye diledim, biliyorsun. Hayallere odaklanalım, hiçbir şey ve hiç kimse bizi yolumuzdan döndürüp boşuna oyalamasın dedik. Ben bu konuda kararlıyım ve şimdilik kendimi koruma yöntemi olarak sağlıklı sınır koyma ve mesafeleri deniyorum. Tüm bunları gözden geçirirken en çok vaktimi alan işler ve ilişkileri değerlendirdim tabi ki. Anladım ki ben bu yeni yılda artık yetişkin sorumluluğu alamamış insanlara vakit harcamak istemiyorum. Onları da sevmeye devam ediyorum bu arada. İçimde negatif hiçbir duygu yok. Çok NET. Kendime olan şefkatimden dolayı bu konuda kendime söz verdim. Bir tek çocuklarımın annesi olduğumu kendime sık sık hatırlatıyorum. Halbuki bu öğretiyi Peru’daki şamanik deneyimimde çok iyi idrak etmiştim. Yıl 2019’ du. Sonra ne oldu da yine herkesin annesi oldum bilmiyorum sevgili kardeşim.

Sana da böyle oluyor mu? Kendini fazla sorumluluk almış, başkalarının düşünmediği şeyleri düşünürken, yapamadıklarını yapmaya çalışırken ve bunları yaptığın için asıl yapmak istediklerinden uzak kaldığını fark ettiğin zamanların var mı? Yoksa sen de benim gibi toplumsallığı kendini feda etmekle karıştırıyor musun ara sıra? Önce başkaları, sonra ben mi diyorsun? Lütfen tüm bunları sor kendine! Sonra kimseyi suçlamadan koyamadığın sınırları fark et. Bak buraya kadar anlattıklarım bu eğilimdeki benim gibi kardeşler için. Şimdi gelelim diğer taraftaki yetişkin sorumluluğu almaktan kaçınanlara…

Kim bunlar?

Bu kardeşlerimiz genelde önce ben demeyi sıklıkla becerebilen ama bunu ego odaklı bir yerden yapan, yaşı büyük ama ruhu çocuk yetişkinler. Kendilerine yapılması hiç hoşlarına gitmeyen şeyleri başkalarına rahatlıkla yapabilen ve bunu asla fark edemeyen kişiler. İnsanlar hakkında büyük büyük yargıları olup, merceği hiç kendi üstlerine tutmayan, her zaman haklı! olmanın derdinde insanlar. Özür dilemenin erdem olduğunu anlayamayacak kadar kibirle karışık bir gurur sergilemeyi seçen kardeşler. Yapmaya söz verdikleri şeyleri hemencecik unutabilen balık hafızalılar onlar. Ama eğer sen onlar için önemli bir şeyi unutma gafletinde bulunursan sevgili kardeşim, dünyaları yıkabilecek öfkelerini üzerine yansıtmaktan çekinmeyenlerimiz. Hiçbir şeylerini paylaşmadıkları gibi senden hep daha fazlasını talep edenlerimiz. Ne kadar çok onların iyiliğine konuşsan da her şeyi kendi yetersizliklerini ortaya koyan bir ayna gibi gördüklerinden kişiselleştirerek savunmaya geçenlerimiz. Özetle dinlemeyi, başka fikirlere saygı göstermeyi beceremeyenlerimiz. Senin başarılarını kutlamayı seçmeyenler onlar. Bir başkası adına mutlu olmak ne demek hiç bilemeyenler. Hayata dair bir amaç bulamadığı için çoğunlukla maddi dünyada hüküm sürenlerimiz. Tüketmeye meyilli olanlarımız. Eşyaları, insanları ve zamanı…Özetle yetişkin bir birey olmanın sorumluluklarını hayatları boyunca öğrenememiş olanlarımız.

Benim artık onlar için çok vaktim yok kardeşim. Eğer senin de hayatında zamanını, emeğini tüketip karşılığında da çok da hoş olmayan tavırlar gördüğün insanlar var ise lütfen onları sevgi ile bırak kendi yollarına. Ne kadar yakının olursa olsun, onlar senin gibiler için ömür törpüsü. Sevmeye devam edebilirsin ama mesafelenmek her iki taraf için de çok büyütücü bir süreç. Çünkü sen ve senin gibiler onları hayata bırakırsa onlar büyüyecekler. Hiç büyümemeyi seçseler de, manevi anneler, babalar, ablalar, ağabeyler bulsalar da kendilerine, ömür boyu süremeyeceğini bilmeleri gerek!

Sakın sitemle yazdığımı ya da kibirle karışık bir üstünlük kurmaya çalıştığımı falan sanma canım kardeşim. Biliyorum fazlaca yargı içeriyor gibi geliyor yukarıdaki satırlar ama inan öyle değil. Sadece durumun dengesizliğinin anlaşılabilmesi açısından vermeye eğilimli olan tarafın perspektifinden yazmaya çalıştım. Çünkü inan bana tekâmül açısından kimin kimden üstün olduğunu Yaradan dışında kimse bilemez. Herkes olması gerektiği gibidir bu evrende. Sadece frekanslar vardır ve insanların frekansları bu yazdığım nedenlerden dolayı birbirine uyumlu değil ise ve alma-verme dengesi denilen kuralı bozuyorsa aralarındaki ilişki, mesafeler çözümdür. En azından benim şu ana kadar bulabildiğim en etkili çözüm. İlişkileri kestirip atabilenler de vardır aramızda ama bizim yolumuz herkesi ve her şeyi sevmeye doğru. Görünenin ötesini görmeye ve birlikte büyümeye doğru. Bu yüzden istiyorum ki yargılamadan, kınamadan doğru ilişkiler seçelim, samimiyet derecelerini aramızdaki uyuma göre belirleyelim ve saygıyı hep koruyalım. Zira daha önce de yazdığım gibi saygı sevgiden gelir. (Bayram şekeri tadında - Saygı sevgiden gelir)

Bu dediklerimi yapabilmemiz için de yetişkinliğin sorumluluklarını almamız lazım. Yani duygularımızın sorumluluğunun bize ait olduğunu bilmek, onları regüle edebilmek için uğraş vermek gerek. İstediklerimize ulaşabilmek için emek vermenin gerekliliğini anlamak gerek. Çocuklarımıza ve çevremize rol model olduğumuzu fark etmek ve her yeni gün en iyi versiyonumuza nasıl ulaşabileceğimizle ilgili kafa yormak gerek sevgili kardeşim. İşte tüm bunlara dikkat eden ve etrafına zarar vermemek için azami dikkat gösteren özenli bir yetişkin, insan olmanın erdemlerini en iyi şekilde ortaya koyup, vatana millete hayırlı bir birey olabilir. Ve ancak toplumsal kalkınma böyle bireylerin sayısının artmasıyla mümkün olabilir yoksa çocuk yetişkinlerin olduğu bir ülkede ne yönetim şeklimiz hak ettiğimiz gibi olur ne de yaşam koşullarımız.

Umarım bir sonraki sefere kadar sana yine üstünde düşünebileceğin bir alan açmışımdır canım kardeşim. Lütfen sor kendine; ben ne kadar yetişkin bir bireyim?

Tüm kalbimle,

Kardeşin Nihan