Aklımdan geçenler

Kısa bir süre önce okuduğum bir haber; küçük yaştaki çocuklarının kahve içtiği görüntüleri sosyal medya hesabından paylaşan bir annenin büyük tepki topladığından bahsediyordu. Annenin konuyla ilgili yaptığı açıklama ise şu minvaldeydi; ’’Onlar birer birey ve kararlarına saygı duyuyorum.’’

İngiltere’deki, Özgürlük Okulu olarak bilinen Summerhill’de de yine aynı dayanak noktasıyla; öğrenciler ekran süreçlerini kendileri yönetiyor ve neyi, ne kadar izleyeceklerine kendileri karar veriyorlardı.

Okulsuzluğa dair araştırma yaptığım günlerde bu anlayışın hâkim olduğu birçok içeriğe rastlamıştım.

Bu anlayışa sahip olmadan, bu ‘‘özgürlüğü’’ çocuklarına sunan ailelerin de olduğunu biliyorum.

Özgürlük, üzerine hep çok düşündüğüm bir konu oldu. Anne olduktan sonra ise daha çok düşündüğüm.

Oğlumla geçen hafta sinemaya gittik. İlk sinema deneyimi olması dolayısıyla bir hayli heyecanlıydı.

Fakat sinema çıkışında izlediğimiz filmden daha çok şahit olduklarımız üzerine konuştuk.

Sinema öncesinde; patlamış mısır fiyatlarından dolayı ailelerle, satış yapan görevli arasında tartışma yaşandı.

Görevli: ‘‘Ben çocuğumu evden dışarı çıkarmıyorum. Siz de çıkarmayın’’ dedi.

İçimde yankılanıp, durdu bu cümle.

Gün sonunda olayın sorumluları yine çocuklar ilan edildi.

***

Oğlum öğreniyor.

Üstelik kendi kendine.

Doğal ve akışında, büyük bir merak ve heyecanla.

Ona öğrettiğimizi düşünüyorlar.

Öğretmiyoruz.

Hatta o bize öğretiyor çoğunlukla.

Sayılarla haşır neşir bu aralar; topluyor, çıkarıyor, çarpıyor, bölüyor.

Nasıl ya da hangi yöntemle yaptığını bilmiyorum ama kendi yolunu bulduğunu biliyorum.

Her neyi öğreniyorsa; isteyerek ve severek öğrendiğini de…

Eşim, geçtiğimiz günlerde kendi dört işlem yöntemini sunmak istedi gayri ihtiyari..

Sonra durdu ve en iyi yöntemin Aras’ın kendi bulduğu yöntem olduğunu hatırlamış olacak ki; sustu..

Bu aralar evimizde rakamlar havalarda uçuşuyor.