Zincir

Ben etrafı topladıkça evin dağıldığı günlerdendi o gün. Acelem vardı biraz. Evi süpürmek istiyordum ve de yemek hazırlamak.

Olmayacağı varsa olmayıveriyor bazen. Senin düzen ihtiyacın tutmuşken evdeki çocuğun dağıtası gelmiş oluyor. Şahane bir oyun kurmuş, hayal dünyasına dalmış buluveriyorsun onu.

Derin bir nefes alıp toplamaya devam ediyorsun. Tam o anda fark ediyor seni ve yardıma geliyor bütün tatlılığı ile ama daha çok iş çıkıyor bir şekilde ortaya.

"Yapma kızım! Sen bugün lütfen hiçbir şey yapma!" deyiverdim bezginlikle bir an. Sinirle süpürdüm dökülenleri. Bulaşık makinesinin önünde durmuş çatalları yerleştiriyordu çekmeceye. Birkaç saniye sessiz kaldı sonra bana döndü ve "sen bana böyle yapma deyince ben kendimi cezalandırılmış hissediyorum" dedi.

Huyu bu. Hep böyle yapıyor. Tam kendimi sinirime kaptırayım da biraz söyleneyim diyorum, hooop duygusunu ortaya seriveriyor. Bir an nefesimi tutup kendime geliyorum. Hala alışamadım, duygularını bu denli net ifade edişine şaşırıp kalıyorum. Ve aynı anda mutlu da oluyorum; hem kızım bunu yapabildiği, hem ona model olabildiğimiz hem de bunca zaman birbirimize ifade alanı açtığımız için.

Yine de içimde bir endişe baki kalmış çocukluktan. Böyle anlar olunca sevgiyi hissedemiyor, korkuyor ve değersiz olduğunu düşünüyor sanıyorum -benim o yaşlarda hissettiğim gibi- ve başlıyorum konuşmaya uzun uzun bunları dönüştürme telaşıyla.

"Teşekkür ederim bana bunu söylediğin için. Şimdi ihtiyacını görebiliyorum. Ben bugün biraz acele ettim ve bu yüzden gergin hissettim kendimi. Tam topladım oh diyecekken bir şeylerin daha dökülmesi can sıkıcı oldu benim için.'

"Ben de bu yüzden sana yardım etmek istemiştim."

"Biliyorum. Sonra da bir sakarlık oldu. Bunda bir sorun yok. Ben de az önce mercimeği kavanoza koyarken dökülür verdi bir kısmı. Sonra bir de onları topladım. Bana destek olmandan dolayı mutluydum aslında. Acele hissi mutluluğu geçiyor bazen. Kendimi o şekilde ifade etmeyi seçmemin sana nasıl hissettirdiğini anladım ama sen söyleyince. Onarmak istiyorum bu durumu şu an. Baştan mı alsak ne yapsak boncuk kızım?"

"Hı hı."

"Hımm bir düşünelim neye ihtiyacımız var şu an sakince yeniden başlamak için... Sarılmak ve biraz kıkırdaşmak ister misin? Hem biliyor musun böyle gergin anlar yaşadığımız zaman da sana olan sevgim aynı."

"Komiksin anne. Kızdın diye beni sevmediğini düşünecek değilim herhalde."

Evet komiğim galiba gerçekten de. Bunun bilmediğim bir çocukluk olduğunu unutuyorum bazen ve bambaşka bir iletişim kültürüyle büyüdüğünü kızımın. Değiştiğimi ve onun da her gün benim değişimimi izlediğini... Sanıyorum ki kırıyoruz bir şekilde zinciri.