Giriş: 09 Aralık 2014 Salı

Kızımın hayranlığı ile başım dertte

Sevgili Yeşim Hanım,

Benim sekizinci sınıfa giden bir kızım var. Popüler bir müzik grubunun solistine hayran. Odasında onun posterleri var, defterlerini onun fotoğrafları ile kaplıyor, bilgisayarının ekranında bu solistin fotoğrafı bulunuyor, imza günleri oluyor koşup albüm imzalatmak için sıraya giriyoruz elimizde fotoğraf makinesi... Konserleri oluyor, babası götürüyor. Böyle dinleyince “ergen bir genç kızın olağan davranışları” gibi gelebilir. Ama bu durum bir yıldır böyle sürüyor. Kızım adeta o müzik grubunun dünyasında yaşıyor. Biz de genç olduk ama bu kadar kendimizi kaptırdığımızı hatırlamıyorum. Bu durum tabii ki değişecek ama benim endişem daha çok sonraki yıllar için. Her beğendiği, sevdiği erkeği böyle hayatının merkezine koyarsa çok üzülür, Allah korusun elinde oyuncak olur sevdiği erkeğin. Bu endişelerimi ona yansıtmadan ilgisini başka yöne nasıl çekebilirim? Çok düşündüm bir çözüm bulamadım. Bu soruma köşenizde yer verebilirseniz çok sevinirim.

Yeşim Tijen'in cevabı:

Kuvvetli sezgileriyle, ileriyi gören bir annenin gözlemleri bunlar. Endişelenmekte haklısınız, bu derece yoğun yaşadığı ilginin nedeni, takıntı. Yaşamları cep telefonu ve bilgisayar ekranıyla sınırlı, dar bir dünyada geniş bilgilere ulaşıyor bu teknolojik çocuklar. Dünya ellerinde iletişim ve ulaşımı kolayca sağlayıp gerçek iletişimi yaşayamayan kalabalık iletişim ağında bir başınalar sanki kimsesiz gibi... Ekmeklere yağ sürüp soluğu dışarıda alan, akrabalıkların kana kana yaşandığı, vefayı içine sindirerek büyüyen, büyüklerine yer veren, onları görünce derlenip toparlanan bir nesildik biz. Onlar da bizim çocuklarımız. Teknolojik çocuklar...

Evet, günümüzün hastalığı takıntı. Kendiliğinden gelen ve kişi istese de değiştiremeyeceği düşüncenin adı takıntı. Bunun doğru olmadığını bilse de bunu engelleyemiyor çünkü beynin kontrolü takıntının eline geçmiş oluyor. Kimyasal maddeler, genetik faktörler, kafaya alınan darbeler, ginko biloba bitkisi kullanılan vitaminler etkili olabiliyor ya da çevresindeki herhangi birini örnek alabiliyor. Kişi takıntı haline getirmişse bir şeyi, kızınızda olduğu gibi, onun etrafında olunca yaşadığını hissediyorsa bir anne ya da ailesi olarak yapacağınız bir şey kalmıyor, durum sizden çıkıyor, konunun uzmanı kişilere düşüyor. Yani bir psikiyatrik yardım alması gerekiyor kızınızın. İlaçla ve terapi yardımıyla kısa zamanda olması gerektiği gibi olacaktır kızınız. Abartmadan sevip, sevdiği sanatçının şarkılarını dinleyecek, belki bizlerin yaptığı kadar en fazla odasının duvarlarına resmini asacaktır. Hatırlar mısınız bilmem, biz öyle yapardık. Bir diğer yapacağınız şey de -bu size düşen bir görev- sekizinci sınıfa giden kızınız tam bir geçiş döneminde, onun hayatını dolduracak, ilgi alanına göre aktiviteye yönlendirin. O daha çok küçük, yeni yeni kendini keşfedecek. Onun bu keşfinde yerinde gözlemlerinizle onu yönlendirebilirsiniz.

Evet, belki eskisi kadar kucağımıza alamıyoruz onları, büyüdüler artık ama gözlerimiz hep üstlerinde. Alo’larındaki tonlamalarından, anne diye seslenişlerinden, gözlerindeki ifadeden çözeriz biz çocuklarımızı. Yaşadıkları günün özeti vardır gözlerinde, sözcüklerinde, yarım yamalak gülüşlerinde. Bunlar hep görülmez mi dikkatli anneler tarafından ve siz de bu günden yarını görerek güzel bir tespit yapmışsınız. Alacağı terapiyle beynin kimyası düzelip kimseyi hayatının merkezi haline getirmemeyi öğrenecek merak etmeyin. Henüz o bilmiyor, hayatta hayal kırıklıkları var, ayrılıklar var, sevdiğin kadar sevilmemek de var. Geniş yaşamayı öğrenmek gerekiyor, hayal kırıklıkları yaşasak da yarınlara daha güçlü çıkabilmek için.

Evet, onlar cep telefonuyla bilgisayar ekranı arasına sıkışmış çocuklar ama bizim çocuklarımız. Yaşadığımız o duygu dolu geçmişten onlara aktarabildiklerimizle, zamanı gelince sakladıkları sevgiyi, hoşgörüyü, saygıyı ortaya çıkarıp yürüyeceklerdir kendi hayat yollarında. Çünkü onların anneleri biziz.

Sevgiler…