Kendime giden yol…

Ara ara bir şeyleri doğururum ben, doğururken kendimi de yeniden doğururum. Yine bir enerji dalgasının içindeyim, omzumdaki kırıktan sonra bu kez de sıcakların durdurduğu bedenimin içinde biriken basınç zorluyor, çıkmasına izin vermeye niyet ediyorum.

Kendimi kalıplar arasında sıkışmış hissediyorum bazen. Balyoz elimde halbuki o kalıplarsa incecik, bir vursam un ufak dağılacaklar biliyorum.

Nefes! Yine derin bir nefes… Şükür hali her anıma yayılıyor,

Her şeye, her yaşadığım ana, yaptıklarıma, yapamadıklarıma,

İçimde yanan ateşe, hayallerime, beni evrene bağlayan, birliği yaşatan epifiz bezime, bedenime,

Neşeme, hüznüme, pişmanlıklarıma, öfkeli anlarıma, şefkatle açılan kollarıma,

Herkesi ve her şeyi sevmeme, hayatla sevişmeme yetecek kadar sevgiyi barındıran yüreğime hamdolsun…

O yüreğin içindeki evrende kendime de yer açtım, koca çemberde ben de varım. Hayallerim de oradalar, onların hayata geçmesi benim canlanmamla olacak, kendime bu yetkiyi ve izni veriyorum.

Yeni bir döngüde tamamlanmak için bu çalışmayı yeniden yapma zamanım geldi.

Olmuşlardan, olanlardan ve olacaklardan üzerime düşen sorumluluğu alıyorum, yaşadığım her anın içinde ben vardım, oradaydım, kendimi affediyorum.

İsteyerek ya da istemeyerek, bilinçaltımın oyunlarına gelip de kalbini kırdığım canlardan özür diliyorum. Beni affedin. Teşekkür ederim şimdiden. Sizleri seviyorum, aksi düşünülemez.

Canımı yakan, kalbimi kıran, özgüvenimi yerlere çalanları da affediyorum, görmezden gelenleri, eleştirenleri, yargılayanları da, bana söylemeye cesaret edenleri de edemeyenleri de. Olmasaydınız şimdiki Ayşe olmazdım. Hepiniz bana itici güç, yoluma ışık oluyorsunuz, varlığınıza müteşekkirim. En sıkı öğretmenlerim en zorlandıklarım, en azından bunu öğrendim artık. Tüm yaşadıklarımdan öğreniyorum. Öğrenciliği çok sevdiğimi söylemiş miydim? Ya hiç okul kırmadığımı, hasta bile olsam okula gitmeye can attığımı, karda araç işlemese bile, ayaklarım dona dona okula vardığımı? (Bak şimdi, şu an bunları yazarken neler keşfettim yine, onlar da başka yazının konusu olsun.)

Sevgi adına can yakabiliyormuş insan, ya da sevgiden canı yanabiliyormuş. Sevgiyle bağlantılandırılan her türlü duygudan, kavramdan ve kalıptan kendimi özgürleştiriyorum.

Kalbimdeki sevgiyi özgür bırakıyorum. Her şeyden azade, yüksüz ve huzurlu bir kalbim olmasına niyet ediyorum. Hafiflesin ki çağrısını daha iyi duyabilsin.

Bütünün hayrına ve yüreğimin yoluna hizmet etmeyen ne varsa terk etsin bedenimi, ruhumu ve zihnimi.

Eskiden kapılar kapanır, kapılar açılırdı hayatla olan ilişkimde, şimdi artık kapılar yok da sadece eşikler varmış gibi hayatta. Birlikte önemli eşiklerden atladığım canlara selam olsun! Yola devam, su aksın, yolunu bulsun. Her şeyin hayırlısı olsun…

Fizik tedavimin bitmesine az kaldı, yakında yüzmeye başlayacağım, yüzene kadar dans edeyim dedim, koluma çok iyi geliyor dans etmek, poi çevirir gibi döndürüyorum oklavayı başımın üzerinde. Yumuşaklıktan, yavaş salınımlardan hoşlanıyor bedenim, o zaman kendini daha kolay açıyor.

Çözeceğim bu kol işini, az kaldı. Bir hayli yol aldık doktorumla, yine de kolumun eski esnekliğine kavuşmasına azıcık daha var.

Bazen fizik tedavideki gibi çığlıklar atarak, bazen de nazikçe sınırlarımı esnetiyorum. Gerekiyorsa o çığlık atılacak, atmasam, doktorum –aynı hayat gibi- nerede duracağını bilemeyecek.

“Dur, yeter, yalvarırım dur!”

Bu kez kolumdan doğuruyorum kesin! Sonrası ferahlık, biliyorum, hissediyorum, hep böyle oldu çünkü yolu öğrendim galiba, gide gele patika yaptım hihi!

Şimdi azıcık daha sabır!

Empatimiz artsın Allahım, şefkatimiz çoğalsın, kalplerimiz büyüsün!

Bitmiyormuş katman katman açılması kalbin, açıldıkça güzelleşen mis gibi kokan güle selam olsun! İçimdeki deli çılgın hallerime bayılıyorum yahu!

“Uç özgür kuş

İyileşince kanadın

Kıpırdat kolunu, salla kanadını

Kendine yeniden öğret uçmayı!”

Hasılı canlar…

“Benim yolumda her şey yolunda!”

Yeni bir kuş doğuyor benden… Uçacak, başka yolu yok!

Ohhh!