Yağmurun ardı güneş…

Şükürler olsun yağan yağmura, fırtınanın ardından açan güneşe.

Kendiliğimden gözümü açınca bakıyorum, sabahın ışığı "Kalk!" derse kalkıyorum yataktan, büyük evin içindeki sobayı biraz canlandırıp ısınıyorum, sonra hava uygunsa dışarıda bir tur atıyoruz kuçularla, orman soğuk oluyor, erken vakitte gidemiyorum artık. Bu sabah kuçuların güneşlenmek için seçtiği yere taşıdım sandalyeyi, güneşin bahçeyi ilk ziyaret ettiği açıklıkta birlikte oturduk, ısındık. “Hava kışladı” derdi rahmetli kayınvalidem Safiye Ana. Öyle oldu, mevsim geçişini sakince yaşadık.

Geçen hafta başlayan yağmurlarla birlikte Tahtalı’ya da kar yağdı, her zamankinden daha erken. Bazen usul usul yağdı yağmur, bazen esip gürledi gökler, çatapata gümbürtülerle aydınlandı ortalık, ses evi yerinden salladı. Beş gün boyunca yağan yağmurlardan, yolumuz da biraz bozulmuş, şarampol temizliği gerekiyor her yıl, bu yıl yetişemedik temizliğe, su bir şeylere takılıp kalırsa akamıyor ve yola hücum ediyor, yolda yarıklar oluşturarak kendine yeni yol buluyor, yol bozuluyor sonuçta.

Güzel haber, üç yılın ardından deremiz akmaya başladı, sonsuz şükür.

Japon bir gönüllümüz daha oldu bu yıl: Aki. Türkçe öğrenmek üzere gelmiş, bir ayda da sökmüş bi hayli maşallah, zaten bu, öğrendiği yedinci dilmiş, bisikletiyle 20 aydır dünyayı geziyor. Selahattin ona balta kullanmasını, soba kovası hazırlamasını öğretiyor, bi taraftan da Türkçe öğrenmesi için tane tane anlatıyor, arada takıldığımız yerlerde İngilizce anlaşıyoruz. Selahattin’le gidip yolda çalışma yaptılar, acil müdahalelerle yolu bir miktar tamir ettiler, belediyenin greyderi arızalıymış, onun tamirini bekliyoruz şimdi ki yolumuzu düzeltsin. Yağmurlu havada çok çalışamadı diye üzülüp güneş açınca kendini soba için dal hazırlamaya verdi Aki, farketmeden sağ elini/kolunu çok yormuş, şimdi sol elini çalıştırıyor. Selahattin ”İyi bir beyin egzersizi” diyor.

Seda da burada, hem Aki’ye dil öğretmeye hem de bana yardım ediyor sağolsun. Fırsat buldukça da müzik yapıyoruz, gelenler hep mi müziksever olur? Aki de gitar çalıp şarkılarını söylüyor, arada davul çalışıyor. O da bize ara ara Japonca öğretiyor, tekrar tekrar söylüyoruz, söyleyişi aynı olan kelimeleri eğlenceyle daha kolay öğreniyoruz. Şu dil denen şey ayrı bir olay valla, acayip ötesi, hele de Japonca, 2000 harf varmış ortalama olarak bilmeleri zorunlu. Tahta çubukları doğru tutmayı öğretti bi de, masaya çekirdek kabukları serpip yakalattırıyor bize, yemek yerken de egzersiz yapıyoruz, “İyi bir beyin egzersizi” diyor Aki.

Kapalı geçen beş günün ardından aküler bir anda boşaldı, akü başlarını söküp taktık, sistemin karışan kafası düzeldi biraz, sonra güneşi bekledik. Yazımı yazamamış oldum geçen hafta ama elektrik azlığıyla birlikte yağmur sevinciyle geçti desem olur.

Yağmurlar rüzgârlara karıştı, bahçenin sonbahar hali de her yıl değişiyor. Yaprak döken ağaçlar, giysilerini sararıp soldurdu, şimdi onları soyunup etrafa saçıyorlar rengârenk. Ihlamurların, erguvanların, gülibrişimin, sığlanın, akçaağaçların yaprakları oradan oraya yayıldı, yerel toprağa dışarlıklı yapraklar karışmaya devam ediyor, her yıl daha fazla.

Sonunda çardağın altına kurdum bugün ofisi, kelebekler kovalamaca oynuyor yine. Kuşlar çardak ve ben orada yokmuşuz gibi üzerimden uçuyor, arada bulutlar geçiyor, Tahtalı’nın da başı dumanlı. Dönüp duruyor hava, daha sakinleyemedi. Öğle vakti durum böyle, parçalı bulutlu, sonrasını Allah bilir.

“Dünyanın halini yazsan ya azıcık da” diyor Seda. Ne yazayım, bilmem ki canım Sedam, onun halini üç aşağı beş yukarı biliyoruz. Dünya da benim gibi mevsimler geçiriyor, kendi etrafında dönüp dururken bir yerlere doğru gidiyor işte, ben daha kedi ve köpeklere bakıp hayatın içinde onlar gibi sakin durabilmeyi, keyifle güneşlenmeyi öğrenmedeyim, bunu becerebilirsem daha güzel bir dünyaya daha çok faydam dokunacak zira.

Bol aydınlanmalı kış günlerimiz olsun, kış güneşinin şefkatli kolları sarsın da iyileştirsin karanlıktaki yaralarımızı.