Bazen arkadaşlıkları kıskançlık bitirir

Kim derse ki “ben kendimi kimseyle kıyaslamam”, yalan der. Kimse peygamber değil, herkes kendini bir başkasıyla kıyaslar. Ben neden o kadar kazanamıyorum? Neden onun kadar güzel değilim? Neden onun kadar ilgi çekmiyorum? Neden onun sevgilisi var da benim yok? Neden o kendi evinde oturuyor da ben kiradayım? Neden o zayıf da ben kiloluyum? Neden onun çocuğunun notları iyi de benimkinin değil? Neden o sağlıklı da ben hastayım?

Şimdi eğri oturalım doğru konuşalım, insan kendini tanımadığı kimselerle değil tanıdığı bildiği kişilerle, en çok da arkadaşlarıyla kıyaslar. Herkesin mayasında vardır, ama kişiden kişiye dozu değişir. Kimini şöyle bir yoklar, kimini esir alır.

Kimi bu duyguya teslim olmak istemez. Ne istediğini bilir, hayat ona istediklerini vermiş mi vermemiş mi ona bakar. Verdiklerine bin kere şükreder, henüz vermediklerine erişmek için hırslanmaz, başka yollar dener.

Kimi bu duyguya esir olur. Herkeste benzemek, sahip olmak isteyeceği bir şey arayıp bulur. Araya bula kendi kendini kemirir, hayatta ne istiyordu unutur. Ne istediğini unutunca sahip olduklarının farkına varmaz. Hayatın ona verdiklerini fark etmez ki şükretsin, başkalarına, çevresindekilere, arkadaşlarına ne verdiğine bakar, onların neden kendinde olmadığına.

Elindekilere şükreden, biraz dahasını isteyip hayata güvenerek bekleyen, etrafını çevreleyen sevdiklerinin, arkadaşlarının mutluluğundan mutluluk duyar. Hayatının yoluna girmesinden ya da yolunda gitmesinden, istediği bir şeyi edinmesinden, bir basamak yukarı atlamasından, elde ettiği başarıdan sırf arkadaşı mutlu diye mutlu olur.

Elindekilerin hep fazlasını, başka türlüsünü isteyen ise başkalarının, çevresindekilerin, arkadaşlarının mutluluğundan huzursuz olur. O mutsuzken arkadaşı mutlu olmasın ister, ama o yetinmediğinden zaten hep mutsuzdur. Arkadaşının edindiğine sevinmez, onun edindiğinin neden kendisinde olmadığını düşünür. Arkadaşı bir iş mi başardı, yerinde saymadı diye hayıflanır.

Bu huzursuzluğun, mutsuzluğun, hayıflanmanın, kıyaslamanın adı kıskançlıktır ve er geç insanı yakın arkadaşlarından eder.

Çünkü kimse mutluluğu karşısında arkadaşının yüzünün solduğunu bir yerden sonra görmezden gelemez. Çünkü kimse yanında mutluluğunu gizlemek zorunda kalacağı biriyle bir noktadan sonra arkadaşlık etmek istemez. Çünkü kimse sürekli kendisini onunla kıyaslayan, onu kıskanan birine güvenemez. Çünkü kıskananın onun iyiliğini istemeyeceğini bilir.

Bazen en yakın arkadaşlıkları kıskançlık bitirir.

Mutlu olduğunuz, zor bir işin altından kalktığınız, bir dertten azat olduğunuz bir gün, en yakın arkadaşım dediğiniz kişinin yüzüne iyi bakın. Ne görüyorsunuz? Sevinç mi,hafif de olsa keder mi? Yüzü dondu, gözleri bir an dalıp gitti mi? Hiç beklemediği bir şeyi duymuş da şaşırmış gibi mi? Ağzından “Hımmm...”dan, “Öyle mi?”den başka şey çıkamıyor mu?

Gördüğünüzü görmezden gelmeyin. Çünkü hayatınızda ne zaman iyi bir şeyler olsa, en yakın arkadaşım dediğinizin yüzünde o ifadelerden biri belirecek. Siz mutluluğunuzu onun yanında gizlemek zorunda kalacak, sevinçlerinizi onunla yaşayamayacaksınız. Hatta suçlu hissedeceksiniz. “O mutsuzken ben nasıl mutlu olurum” diyerek kendinize hayatın hediyelerini çok göreceksiniz.

En yakın arkadaşınızı iyi seçin, iyi gününüzde sizinle beraber sevinenler arasından. Geri kalanına ihtiyacınız yok, emin olun.