Koca kafalı ayçiçeği…

Çocukken ‘koca kafalı’ bulurdum ayçiçeklerini, severdim saplarına denk olmayan ebatlarını ve hepsinin her zaman yüzlerini güneşe dönüp duruşlarını. Hala da hayran olduğum, örnek aldığımdır ayçiçeği. Hüzünlü zamanlarımda onun gibi yüzümü güneşe dönmeyi hatırlatırım kendime. Işığı seçmeyi, duruşumu belirlemeyi, mutluluğa yönelmeyi hatırlatır hep bana.

İçimin ağladığı, dışımın gülerek herkesi aldattığı zamanlar çok oldu geçmişte. Kafamda döndürüp durdum sorularımı, sorunlarımı, acabalarımı bazen günlerce.

Bir zamanlar yere göğe koyamadıklarımın usulca açtığı yaralar iyileşsin diye bekledim kimi zamanlar. Sabretmeyi, bekleyip görmeyi, kendimi hayatın akışına bırakmayı öğretti zaman bana, akıntıya kürek çekmemeyi, gidişi zorlamamayı, güvenmeyi, inanmayı, pes etmemeyi… Katılaşmadan olgunlaşmayı seçtim; sevgiye lanetler okumak ve sevmekten yılmak yerine kırılsam da kırmamayı, sözümü düşünüp seçmeyi, yaşamın eşsiz adaletine inanmayı yeğledim. Güneşe döndüm yüzümü inadına, her şeye rağmen, her şeyden sonra.

Hayat ‘büyütürken’ beni, ilk zamanlar mutluluğu veren ‘güneş’im sevdiğim insan oldu. ‘İçindeki gücü bul, ona yönel’ dediklerinde tam olarak anlayamadım ne demek istediklerini önceleri. Ama sonra büyüdüm… Şimdilerde bambaşka görüyorum her şeyi, güneşim başka bir insan değil… Bir iş, bir yer, bir ortam hiç değil Hepsinin bir anda yok olabileceğini biliyorum çünkü. Hayatıma güzellik, renk, ışık katmasından mutlu olduklarımı tüm yüreğimle sevsem de, ışığımın kaynağı yapmıyorum onları. Arada bunu unutup yarattığım mutsuzluklardan silkelenmem çok daha çabuk oluyor artık en azından. Güneşim; iyiliğe inancım, sevgiden, evrenden, kaynağımdan aldığım yüce güç artık. Mucizelerin varlığına, her şeyin bir sebebi olduğuna, umudun yenileyici gücüne inandıran iyimserliğim.

İyi kötü, büyük küçük yaşanan her şeyde, günlük hayatın kargaşasında, her şartta ve ortamda azimle bulup, çekip çıkardığım küçük mutluluklarım. Şükredişim, sarılışım, sevgimi ifade edişim, güzeli takdir edişim, dostumun kıymetini bilişim, geçmişin güzel anılarını seçip hatırlayışım, keyifle çimlere uzanıp gökyüzünü seyredişim, bir çiçeğe hayranlıkla bakışım, güzel bir yemeğin her lokmasının tadını çıkarışım, huzur veren bir şarkıya kendimi bırakışım, hayal kuruşum, dua edişim, kahkaha atışım, sessizliği dinleyişim… İçimdeki ışığımdır artık güneşim. Ve ben de artık koca kafalı bir ayçiçeğiyim.