Cemal Süreya gibi sevmek

Duraksıyor eski sevgilisini anlatırken. Çok şey paylaşmışlar… Dinlediği tüm müzikler ondan yadigarmış. Sevdiği, ait olduğu kültür de onu hatırlatıyormuş. Ve onun kadar sevemezmiş başka birini. Dinliyorum sabırla. Arada onay veriyor, tam nefesimi verip konuşmaya dahil olacağım susuyorum. Nasıl olsa aynı şeyleri söyleyeceğim ben de. Herkesin söylediklerinden farksız tümceler kuracağım. "Evet ben de öyleyim" diyorum dinliyorum, buradayım işareti olarak.

Ve diğeri diyor ki "Bilseler aslında beraber nasıl zaman geçirdiğimizi, bana nasıl baktığını, beni nasıl öptüğünü o zaman anlayacaklar ondan neden vazgeçemediğimi. Ama hata benim” diye ekliyor ardından. "Herkese onun kötü yanlarını, beni üzdüğü zamanları anlattım" diyor. Tam ağzımı açacağım mini bir gülümseme geliyor dudaklarıma. "Evet ben de öyle yaptım" diyorum sanki ben anlatmasam daha iyi olurmuş gibi…

Geçenlerde eski sevgilisini başka bir kadınla görmüş bir diğeri. Ağlayarak aradı. Bağıra çağıra bir ağlama değildi. “Çok üzgünüm” dedi. "Neden? diye sordum. “Başkasının elini tutuyor artık, başkasının saçının kokusunu özlüyor belli ki” dedi. “Peki sen ne yapıyorsun?” dedim. “Kimseyi özleyemiyorum ondan başka” diyor. Sessizlik oldu telefonda kısaca bir süre. Burnunu çekti. Şimdi iyiyim demekti bu. “Git bir duş al, dışarı çık, arkadaşlarınla görüş” dedim. “Bakarız.” dedi. Tamam derken sesim kayboldu…

Bir diğerinin hikayesi de senin rakı masasında dinlediğin hikayeden farksız aslında. Senin hikayenle aynı neredeyse. Kimler için yazılmış şiirler kimlere okunuyor… Cemal Süreya kadar seviyor o şiiri yazmasa da. Belki susuyor anlatınca keyfi kaçmasın diye. Zülfün ne demek olduğunu tam olarak bilmese de başka seviyor. İçten içe hepimiz başka seviyoruz aynı hikayeleri yaşasak da…