Burası Gomora

“Kuzenim Duygu Tuna'dan haber alamıyoruz. Kendisi dün arkadaşlarına Suruç'a gideceğini söylemiş ve gittiğini biliyoruz. Telefonu cevap vermiyor ayrıca yaralı listesinde adı yok. Suruç'ta olan birisine ulaşabilmek adına bu iletiyi paylaşabilir misiniz? Konu benim için çok önemli.“

Yakın bir arkadaşımın Facebook iletisi bu. Ertesi gün kendisiyle konuştum. Ailesi dağılmış. Öyle diyor. Suruç gibi dağılmışlar. Başın sağolsun demek ayıp geldi. Sıradan bir insan olarak, sıradan olmayanların diline pelesenk olan “Kınıyorum” sözünü demeye utanıyorum. Kuru bir kınamayla kınayanları kınıyoruz bilinsin...

Oyuncak götürecek o kadar yer varken Kobane'ye neden gidiyormuş bu insanlar? Öyle diyor diğeri de. Devlet olarak sizin elinizi sürmediğiniz, sürseniz bile ölümden başka bir şey götürmediğiniz yerlere insanlık adına bu gençler gidiyor. Çocuğu çocuk olduğu için seviyorlar çünkü. Kürt ya da başka bir şey olduğu için değil.

Hiç mi çocuk olmadınız? Hiç mi oyuncağınız olmadı? Vicdansız mı doğdunuz ananızın karnından? Hiç mi insanlıktan anlamazsınız?

İnsan yakanların memleketi burası. Hırsızın karısının star olduğu, katillerin sonradan ressam diye yutturulduğu bir cürüm yuvası. Dört tarafı garabetle dolu memleketimin güzel insanlarını öldürdünüz. Her güne doğan güneşten de mi utanmadınız? Uyuşturucu kartellerinden nemalanmak için, iliğini kemiğini sömürdüğünüz toprakların kıyısını bucağını parsel parsel satmak için daha kaç beden gerekli? Doymadınız. Kanla beslenenlersiniz.

İsyan etsek, lanet okusak, haykırsak bir o kadar saldıransınız. Yolsuzlukları hak gören, sürüsüne bereket koyunları inişli çıkışlı ses tonajlarıyla kandıransınız sizler. Gözünü kırpmadan bir parça daha para koparmak için insan öldürensiniz.

3 tarafı denizlerle çevrili ülkemin bin tarafı adaletsizlikle çevrelenmiş. Tapındığınız kitaplardaki günah şehri Gomora burası. Ve siz ne meleksiniz ne de insan. Vicdansız suretler ülkesinde yaşamaktan utanıyoruz. Kınamıyoruz, lanetliyoruz...