1 ölü var?!

Her yeni gün bir ölü haberiyle uyandığımız ve bunu normale indirgediğimiz zamanlardayız. Gayri ihtiyari bazen düşünceler dile vuruyor. “Oh! Çok ölen olmamış” Mesela 32 ölen olunca çok, 5 olunca da çok gibi, 1 olunca az... Ölümü çokluk azlık miktarına düşürdüğümüzden beridir huzur kalmadı buralarda. Çoktur da yok esasen.

Benim, senin yapmadığın seçimlerden ötürü her gün o 1 ölü listesine adımın yazılması an meselsi. Bir yerlerde bomba varmış, bilmem nereye bomba koymuşlar gibi bir haber aldığımızda şaşırmamak tuhaf. Aldığım bir eğitim sırasında otelin önüne konulan bombaya komiklikler eşliğinde bakmamız bu yüzden.

Fark ettim ki bizler ölüler ülkesindeyiz. Zihnimiz, vicdanımız çoktan ölmüş. Siyasi nedenler, mezhep farklılıkları, göçmenlik, kadın olmak bile yeterli ölmek için. Ölen kişi için hayvani bir saldırganlıkla 'iyi olmuş' diyebilen insanlarla dolu etraf. Ve evet, bunları benim yazmama gerek yok. Herkes biliyor zaten değil mi?

Ben henüz ölmedim, yakın tanıdıklarım da ölmedi. 1 ölü var diyebileceğim hiç bir söz dilimi içinde kendimi bulmadım. Sanki bulacakmışım gibi. Sen gibi ben de öyle hissediyorum. Sanki hepimiz ölecekmişiz gibi...

Ne yapmak gerekli diye düşünüyoruz. Çok da pozitif olamıyorum bu gibi durumlar karşısında. Evet sevgili insan, en az senin kadar korkuyorum. Bomba patlama ihtimalini ranta dönüştüren taksicilerin yüzüne baktığımda bir ölü görüyorum, arap bölgesinde bir avuç fındığı 10 liraya satan esnafı görünce çürümeye başlayan bir ölü görüyorum, yol sorduğum trafik polisinin tacizkar bakışlarında cesetler görüyorum, müzakere sürecine girdik diyenlere baktıkça bir şehir dolusu ölü görüyorum. Bir parti lideri diğeriyle görüşmeye gittiğinde “kaç kişi daha öldürelim” diye konuşuyorlarmış gibi geliyor. Ölüler görüyorum, et parçaları yağıyor şehre. Korku ülkesi yaratıldı derken bundan mı bahsediliyordu da fark etmedik?

Toprakları verimsizleşen (Tarım Bakanı'mız böyle söylüyor) ülkemde ölüme karşı kayıtsızlık içindeyiz. Bu nedenle bir yere bomba konulsa da olur, patlasa da olur, ölen olsa zaten unutulur. Tarım işçileri bir bir ekse bizi belki ölmeyiz de toprağımız verimsiz biliyor musunuz? Yetişemeyiz. Ölürüz.

Umudum var, bir gün “çok güzel şeyler oldu” diye bitireceğim bir yazı yazacağım...