Yazın ayakkabı giyme sanatı

Ortamların en süper mevsimi yaz diye geziyoruz, bu mevsimi övüp övüp, bir taraflarını kaldırmaya doyamıyoruz ama artısından çok eksisi var benim nazarımda galiba. Nemdi, ter kokusuydu, tatile gitme gidememe stresiydi derken artık en illallah ettiğim konudan bahsedeceğim bugün: Ayak ve ayakkabı!

Birkaç sene öncesine kadar ayak mevzusuna bu kadar tutulan biri değildim, bakmazdım olur biterdi ama hayatıma dünyanın en büyük ayak düşmanı girince, karaktersiz olduğumdan mıdır nedir ben de bir soğudum ayaklardan. Adam gitti, ben hala ayak gördüm mü irkiliyorum. Hal böyle olunca da, tutuldukça tutuluyorum bu konuya.

Öncelikle sandalet, parmak arası terlik sevdalılarından başlayalım. Birkaç sıra boncuk başparmağınızdan yukarı çıkıp bileğinizde birleştiğinde çok etnik, çok salaş olmuyorsunuz! Ben ve benim gibiler o katır gibi uzamış tırnaklarınıza, çatlamış topuklarınıza bakıp bakıp ölüm orucuna giriyor.

Bi de galiba bizim Türk kadını ayakkabı numarasını bilmiyor. Kime sorsan 38! Ben daha ayağı 39 numara olan bir ya da iki insan tanıdım. Hadi boyu moyu küçücük olan kızları anlıyorum, onlar 36-37 numarayız diye bağırıyor ama kadına bakıyorsun dev gibi, nerden baksan 350 kilo, ayak bileği çevresi dünyanın bir enlemi kadar, ama numarasını sor “Ay benim ayaklarım boyuma göre küçüktür, 38 falan.” Böyle olunca kendilerini 38 numara olduklarına inandırıp inandırıp, külkedisinin çirkin ablaları gibi ayaklarını o güzelim ayakkabılara sığdırmaya çalışıyorlar. Sonra o parmaklar hani büklüm büklüm koynumda…

Olmayacak duaya amin demeye çalışmaktan bir şekil bozukluğu zaten oluşuyor. Ondan sonra da inatla parmakların önlerden taşıp yerleri süpürdüğü incik boncuklu sandaletleri ağzımıza ağzımıza sokuyorlar metroda. Hayır, bakmayayım diyorum, kaşım gözüm ayrı oynuyor, birine bakmasam, diğerine gözüm kayıyor.

Hayrına çatlak kremi dağıtacağım metro çıkışlarında.

Bitti sanıyorsanız yanılıyorsunuz, bir de vazgeçemediğimiz sevdamız babet var. Hayır senelerdir görüyoruz işte ayağın afedersiniz ağzına ediyor bu ayakkabı. Sağlıklı desen değil, resmen yerdeki çakıl taşlarını bile ayağının içinde hissediyorsun.

Ve tabii ki o korkunç “yara bandı + babet” kombini. Yara bandı bulanlar yine iyi, koca kağıt havluyu katlayıp ayakkabısının arkasına koyarak yürümek zorunda kalan hemcinslerim ne kısmetlerden oldu, ne kocalar kaçırdı bu yüzden haberiniz var mı? O yüzden, yapmayın, etmeyin, şu babetleri giymeyin. Giyiyorsanız da ayağınıza vurmasın. Hem canınıza, hem olmayan kocanıza yazık. Hangi adam ayağının arkası yara bere, bantlı, kağıt havlulu bir kızı kolundan tutup “Hadi ilk uçakla New York’a gidip evleniyoruz” der ki? Demez tabi, gerçi onu hiçbir adam demez ama hayal işte, kurması bile güzel.

Hep kadın milletinin üzerine gideceğimi sandıysanız yanılıyorsunuz. Her iki cinsi de ilgilendiren, ama erkeklerin daha bir vurdum duymazca yaklaştığı konu geliyor şimdi: ayak kokusu!

Yahu kardeşim kışın çorapla giydiğin ayakkabıyı yazın neden çorapsız giyiyorsun? Neyin iddiası, neyin kendine güveni bu bu kadar? Adam ayakkabıyı bir çıkarıyor, pöfff içerde ceset var sanki. Ne yazık ki kadınlar da yapıyor bu çorapsız ayakkabı giyme gafletini. Ay yazarken bile kötü oldum, kapatacağım konuyu burada.

Sokakta, tezgahlarda, 5 tanesi 10 liraya şakır şakır satıyolar bu babet, soket çoraplarını. İki gram az yiyin de, temiz çorapla gezin.

Ne yapıyoruz, ne ediyoruz, sneakerlarımızı ya da o tür ayakkabılarımızı çorapsız giymiyoruz!

Şimdi diyeceksiniz ki, “be mübarek her şeye laf ettin ne giyelim?” Ben de bu konudan sıkıntılı olduğum için bu kadar laf ettim. Sandalet giysen dert, giymesen dert, kapalı ayakkabı içinde mezarlığa dönüşüyor ayak.

En güzeli bakkala giderken giyilen anne terliği aslında…