Ayna ayna söyle bana

En zayıf kim bu dünyada? Yoksa ayna şunu söyle, “gerçek mesele zayıf olmak” mı? Biz kilonun arkasına sığınarak kendimize başka mesajlar mı veriyoruz dersin sevgili ayna? Bir iç dökmeye hazır mısın peki canım aynam?

Şu sıralar kilomla uğraşıyorum. Almışım çünkü. Aslında uzun zamandır aynıydım. Baktım geçen, kontrol amaçlı denediğim yazlık şortlar sıkıyor. Zayıflama isteğim, masraf yapmaktan kaçmamdandır. Diyetisyene gitmedim hiç. Bir reçeteye göre diyet de uygulamadım. Hamileyken aldığım yaklaşık 30 kiloyu yürüyerek verdim. Şimdi içimden yürümek gelmiyor. Spor salonuna senelik ödeme yapıp 5 kez gitmiş biri olarak katı kurallara gelemiyorum. Bunda da okuduğum lisenin katkısı olduğunu düşünüyorum. O kuralları orada bıraktım, çıktım.

Her neyse… Canım tatlı istiyor. Açıyorum dolabı tam çikolata alacağım, “yok” diyorum “bu böyle olmaz.” Yoğurdun içine elma dilimleyip yiyorum. Bir süreliğine bastırılan tatlı isteği bu kez bir saat sonra çıkıyor. Konuşuyorum kendimle. “Kızım yapma, etme. Bak sonra pişman oluyorsun. Aynanın karşısında dikiliyorsun. Gıdına bakıp, oturunca karnın ne kadar çıkmış diye kontrol ediyorsun. Yeme.” İkna ediyorum bir şekilde bünyeyi, uyuyorum. Rüyamda yediğim keklerin, pastaların sonucunda gece “tatlı” diye uyanıyorum bu kez. Affetmiyor, yiyorum. Sabah da işte aynı kısırdöngü yeniden başlıyor.

Peki ben ne zaman ayna karşısında kendimi eleştiriyorum? Canım bir şeye fena sıkıldığında. İş sallantıda olduğunda. Moral yerlerdeyken. Hoş haberler almadığımda. Gelecek kaygıları tavan yaptığında… Yani ne zaman? Kaçmak istediğimde! Çünkü ortada gerçek bir problem varken onu düşünmeye korktuğum zaman kilo ile takışmak güzel bir kaçış. Sanki hayatında her şey yolunda da tek derdin bu gibi oluyor.

Normalde “kaçış”ın insana kendini iyi hissettirmesi gerek. Bendeki tam tersi etki yapıyor biliyorum ama şöyle de bir sonucu var: Mesela diğer meseleyi düzeltemiyorsan, kendine taktıysan sanki iki mekik çekmek, 1500 adım atmak, üç şarkıda dans etmek işe yarayıp bir şey yapmışsın hissi uyandırıyor. O zaman da mutlu oluyorsun.

Kendimle ilgili bir diğer tespit de şu ki: “Hâlâ gencim” havaları. “Bak 39 yaşındayım ama maksimum 38 bedenim n’aber?” (madalya takacaklar sanki!), “10 sene önceki pantolonuma giriyorum” hissi. (Evet, var 10 sene önce alıp da hâlâ duran kıyafetler.) Yoksa bikini giyme mayo giy, 2 beden büyük şort al, ne önemi var? (Sağlık dışında tabii…) Nasıl mutluysan öyle ol. Yaşın bir de şöyle bir faktörü var ki lisede bu kiloda olduğum zaman genç irisiydim, şimdi durum tam tersi.

Dış görünüş bir yere kadar da o gözlerimdeki değişimi görüyorum mesela. Beni de en çok o etkiliyor. Ne zaman kendimi iyi hissederek fotoğraf çeksem “zayıfladın mı, güzel görünüyorsun” mesajları geliyor. Oysa güzel görünmek için zayıf olmaya gerek mi var? Güzellik kiloyla mı veriliyor? Yooo… İşte bu da bende birçok kişinin güzelliği zayıflıkla bağdaştırdığı mesajını çok net veriyor ki, inkar edemeyiz. Bakın bir fotoğraflara. Bakışlarınız mı güzel, vücudunuz mu? Zayıf olduğunuzda mı güzelsiniz, gerçekten mutlu olduğunuzda mı? Kilo o kadar da önemli mi? Hayır, değil!

Az önce salatalık ve kuru kayısı yiyerek bastırdığım tatlı krizini, dolaptaki pastaya bulaşmadan atlatmayı dilerken soruyorum: Canım sıkıldığında tatlı yiyorsam, tatlı yediğimde daha çok sıkılıyorsam, bundan nasıl çıkacağım? Başka meselelere olan öfkemi zayıflamaya takmakla yenmeye çalışıyorsam, yalnız mıyım? Erkekler genelde uyuyarak, film ve dizi izleyerek kaçarken biz mi takıyoruz böyle kiloya miloya? Siz de benzer şeyler yapıyor musunuz? “Evet” derseniz havalara uçabilirim yalnız olmadığım için…