Çocuk olmak

Çocuk özgüveni istiyorum

Babasıyla parmak güreşi yaparken yeneceğine inanan,

Gel babama kadar yüzelim diyerek yüzerken beni geçebileceğini sanan,

İnandığı şey hakkında saatlerce konuşup onu savunabilen…

Bak harika dans ediyorum diyerek kendini pistin ortasına atan,

Kulağında kulaklık kalabalık ortamda bangır bangır şarkı söyleyebilen…

Çocuk gibi sevebilmek istiyorum, en çok kızdığı anda bile sadece “seni doğum günü partime çağırmayacağım” diyen. Beş dakika sonra da affeden. Kin gütmeyen. Eskiyi unutan bir çocuk gibi sevebilmek…

Çocuk olmak istiyorum…

Yeni tanıdığı insanlara mesafesini anında gösterip beş dakika sonra da samimi olabilen,

Korktuğu bir şeyi utanmadan söyleyebilen,

Sevmediklerine bunu çok net belli eden,

Annesinin terliğini giyip kendisine çok yakıştığını zanneden,

Uykusu gelince mekan fark etmeden anne kucağına çıkıp uyuyan,

Beğenmediği bir şeye net bir şekilde “sevmedim” diyebilen,

Dört tane 20 TL’yi, bir adet 100 TL’den daha çok sanan,

Kumbaradaki her bozuk paraya sevinen,

Ufacık bir çiçekle bile bir saat aralıksız oynayabilen,

Arabayla tatile giderken beş dakikada bir “yaklaştık mı” diye soran,

“Ama anne” deyip kızarak odaya kaçan, istediği kadar surat asabilen,

Yediği dondurma yanaklarına kadar bulaşan ve ısrarla yüzünü yıkamayan,

Bilmediği her şeyi “kim ne der, bilmediğim anlaşılırsa ayıp olur mu” diye düşünmeden rahatlıkla sorabilen bir çocuk olmak istiyorum.

Netim, düşüncelerimi anında söylerim ama işte bende de “kim ne der kaygısı” devam ediyor. Ondan kurtulmak kolay değil.

Kendimizi ne kadar geliştirirsek geliştirelim bu kaygı hep bizimle olacak. Eskisi kadar takmasam da hâlâ aklımın bir kenarında. “Ben takmıyorum” diyenlere de çok inanamıyorum.

Çünkü kendimiz için olduğu kadar başkaları için de yaşıyoruz. İşte ama çocuklar… O çocuk saflığı öyle değil işte.

Ben de bu nedenle zaman zaman çocuk olmak istiyorum. En büyük korkumun karanlık olmasını, saat başı her türlü ortamda “hadi denize gidelim” diyebilmeyi, moralim bozulduğunda 100 kişinin ortasında ağlayabilmeyi istiyorum.

İnsanların içindeki kötülüğe şahit olmak yoruyor artık.

Tek bir ana bakarak başkalarının hayatını yargılayan insanların olduğunu bilmek,

Hayatını başkalarını suçlayarak geçirenleri görmek istemiyorum.

Çocuk saflığına şahit olmak istiyorum. Arkadaşı düştüğü için ağlayan bir çocuk…

Sonra da bir kaldırıyorum kafamı, kötüler daha kalabalık gibi görünse de aslında hayır, değiller. İyiler daha fazla. Nasıl da ortak amaç için toplanabildiğimizi, birlik olduğumuzu görüyor, umut doluyorum. Yine de çocuk olma isteğimden hiç vazgeçmiyorum. O özgüvene gıpta ediyorum.