Beklenti…

TDK anlamı: 1. Gerçekleşmesi beklenen şey. 2. Bireyin belli şart ve durumların alacağı biçimler veya kendisinden beklenenler konusundaki öngörüsü.

Peki bize göre beklenti nedir?

Sevdiklerimizin arayıp sorması…

Çocuğumuzun daha önce söylediklerimizi sürekli tekrar etmeden yapması…

Sık sık “Teşekkür ederim, günaydın, eline sağlık”ı duymak…

Bazen eşimizin bizim ne olduğunu söylemeden anlaması…

Gerek iş gerek özel hayatta e-posta ya da mesajla bir soru sorduğunuzda cevap verilmesi.

Neden bekliyoruz?

Zaten sorun orada. Sahi neden bekliyoruz biz?

Kendime her seferinde kızıyorum, ne kadar beklersem o kadar moralsiz oluyorum çünkü. Onu da geçtim, insanlar hep bir beklenti içinde sanıp sürekli onlara bir şey yapmaya çalışıyorum. Memnun oluyorlar mı? Bilmem. Ben beklemekten vazgeçiyor muyum? İşte buna “evet” demeyi çok isterdim. Ancak kendime verdim ben notu. Bu konuda 100 üzerinden en fazla 10 alırım. Eskiden beri beklentileri fazla bir insan olduğuma karar verdim çünkü.

Bundan vazgeçmek imkansız değil, ama zor. Ben de kolay yolu seçip değişmeme kararı aldım. En azından bir süre.

Bu kez kolayı seçesim geldi. Başka konularda öyle mücadeleler verdim ki kendi kendime, sanırım bunu es geçeceğim. Varsın beklentim yüksek olsun. O zaman çevremdekiler de beni böyle kabul etsin. Birbirimizi olduğumuz gibi kabul etmek gerek diye boşuna demiyoruz ki. Bekleyeyim kocamdan çiçek. Kızım ben söylemeden yatağını toplasın mesela. Arkadaşım sesimden ruh halimi anlayıp sorsun.

Beklenti yüksekse, hayal kırıklığı da çok oluyor. Ama diyorum ya bu kez kolayı seçiyorum. Çünkü gerek kaygılarım gerek “aile bağımlılığım – bağlılık değil dikkat bağımlılık” için kendimi aştım. Gittiğim terapi her saniyesiyle iyi geldi. Tamam. Bunları yaptım. Ama beklentilerimi değiştirmeyeceğim. En azından şimdilik…

Mesela herkes doğruyu görsün istiyorum. Ne büyük beklenti bu değil mi? Doğru insanı seçsin çalışmak için, doğru kararı versin, doğru dili kursun, doğru Türkçe kullansın, doğru yapsın işte. Hata yaptığında da yanlışını bilsin. “Hatalıyım” diyebilsin. İşte diyorum ya kolayı seçip beklentilerimden vazgeçmiyorum. Üzüleceğimi bilerek yapıyorum bunu. Sonunda güçleneceğimden adım gibi eminim çünkü.

Bazı insan hata yapmaktan korkar, hep doğruyu seçmeye çalışır, hiç de bilemez ama neyin doğru neyin yanlış olduğunu tek birini denediği için. Bazısı da hata yaparak doğruyu görür. Bu ikinci gruba dahilim. Hata yapmam lazım doğruyu anlamak için. Yani beklemem, beklentilerimle baş başa kalmam, oturup “vay anasını nasıl da kırıldım” demem, kırılmama izin vermem, şapkamı önüme koyup yeni yollar çizmem lazım.

Vazgeçmeme nedenim budur. Birkaç hafta daha sürem var. Bir göreyim her şeyi. Bir söyleyeyim aklımdan geçenleri. Sonra gereğini zaten yapacağım. Bu kırık ayak – alçı bende başka konuları devreye soktu. Ondan sıkıntı duyuyorum. İnsanın hareketsiz kalması, dışarı çıkamaması her ne kadar “kendime zaman ayıracağım, şöyle yapacağım, böyle yapacağım” dese de işte içinde yatanları bir bir ele almasına neden oluyor.

Son zamanlarda “pozitif” bakamıyorsam, kendi içime daldıysam, kendimi çözmeye ve hatta anlamaya çalışıyorsam sebebi tam da bu işte. Ayak toparlanana kadar sürem var. Üç hafta sonra “işte bu” diye çıkacağım içinden. Sadece üç hafta daha.

Neden her zaman pozitif olmak gerekiyor? Arada arızaya da bağlamalı insan. Zaman zaman “error vermek” bizim de hakkımız.