O 15 dakika…

Bazen insan sarıp sarmalanmak istiyor.

Biz kadınlar çok güçlü durmayı seviyoruz.

“Her şeyi hallederim.

Dur onu da ben yaparım.

Yorulmadım ki.

Korkuyorum ama vazgeçmiyorum” en çok aklımızdan geçenler.

Fark ettim ki son zamanlarda epey sırtlanmışım yükleri. Yaparım, ederim, başarırım…

Uçak korkumu herkes biliyor. Her ne kadar THY’nin uçuş korku programına katılmış olsam da (bloğumda yazmıştım) endişeleniyorum. O ayaklarının yerden kesilme hissi beni bunaltıyor. Fakat biniyorum. Hatta işim nedeniyle her zamankinden çok biniyorum.

Pazar İzmir’e kitap fuarına gidecektim imza için, sabah harika bir uçuşun ardından vardım. Muhteşem geçti. Gelen herkese bir de buradan teşekkür ederim. Hatta fuar çıkışı arkadaşıma giderken taksideydim, bir otobüs üzerimize geldi. Dedim “Hah bak uçaktan korkuyorsun, takside gidiyordun.” Ertesi gün akşamki dönüş uçağını düşünmedim. Gidiş sorunsuzdu ne de olsa… Arkadaşımla dolaştık, İzmir turu yaptık.

Pazartesi akşamı uçağa bindim. Kalktık. Kalkamadık. Kalkmaya çalıştık. Bilemiyorum. Tarif edemiyorum. Tekerlek yerden kesildiği an sallanmaya başladık. Kalktıkça iniyor gibiydik. Bir 15 dakika, uçak iyice tırmanana kadar çok sallandık. Çok. Bir de biliyorum, seyir halinde giderken türbülansta sorun yok. Ancak kalkış ve inişler tehlikeli. E biz de kalkıyoruz işte. O tehlikeli andayız işte. Ve zangır zangır gidiyoruz.

O an aklımda geçenler:

• Buraya kadarmış.
• Düşerken mi ölürüm, çarpma anında mı?
• Irmak ne yapar?
• Arkın iyi bakar da Irmak nasıl atlatır ani haberi?
• Çok şükür o yanımda değil, güvende.
• Annem ne yapar?
• İyi .ok yedin her şeyi kafana takarak…

Tamam, herkes gerildi, ben biraz daha fazla endişelenmiş olabilirim ama aklımdan geçti işte. Yalan yok. Yanımda oturan basketbolcu genç çocuk korktuğumu anlayınca benimle konuşmaya başladı. Yol öyle geçti. Biraz sohbet biraz nefes teknikleri…

İner inmez arkadaşlarımı aradım. Ben İzmir’den kalkarken onlar da oraya iniyorlardı. Zor inmiş, hatta bir kez pas geçmişler.

Ama işte uçaktaki o çaresizlik hissini sevmiyorum. İki kişinin kontrolüne, yapacağı hataya bağlı olmaktan hoşlanmıyorum. Amacım bunu anlatmak değil. Yine olsa yine bineceğim sonuçta uçağa. Ve hatta şimdiden planlı iki yolculuk var.

Arkın’la Irmak aldılar beni. Irmak’ın yanında çok anlatamadım endişelenmesin diye. Bekledim ki o uyusun, Arkın’la konuşayım, paylaşayım. Fakat o da uyuyakaldı. Yorulmuş.

Kalktım. Oturdum ikiye kadar. Birkaç arkadaşımla konuştum. İşi gücü kafaya takmamaya, canımı sıkmamaya karar verdim yaşadığım o korkudan sonra. Bir ara bekledim ki Arkın uyansın “iyi misin” desin. Kızdım kendime. Sonuçta o bir erkek ve “kötü uçuş yaşamış ama geldi işte sorun yok” diye düşündü. Buna eminim. Fakat bekledim. Öyle güçlü görünmek istemedim.

Neden bir şey olmamış gibi davranayım ki?

Neden korkumu, endişemi belli etmeyeyim ki?

Bozuğum işte. Bunu yazarken de bozuğum.

Sarıp sarmalanmak istediğim, bunu dile getirmediğim için kendime de bozuğum.

İşe güce kafayı taktığım, haksızlıkların ortasında kaldığım zaman anlatmadığım için de sinirliyim.

Yardım istemediğim için de…

15 dakikada sorguladığım her şeye kızgınım. Her zaman “önce sağlık iyi olsun, gerisi zaten gelir” diyen ben, kendimi başka şeylere kaptırıp bunu unuttuğum için de kızgınım.

Tek başıma yapamayacağım, gücümün yetmeyeceği şeyleri başarmak için bu kadar uğraşmayacağım, yardım isteyeceğim. Son kararım budur.

Sarıp sarmalanmak istediğimde de bunu açık açık anlatacağım. Beklemeyeceğim.

Siz de beklemeyin. Siz de anlatın. Korkularınızı da, yardım ihtiyacınızı da. Eşinize, arkadaşınıza, yakınlarınıza.

Neden hep “tek başıma başarayım” diyoruz ki? Bu kadar yıpratmaya gerek var mı bünyeyi?