Uykuuu…

Eskiden, yani daha gençken, yok yok “küçükken” diyeyim (20’li yaşlarımın başında), uykuyla hiç aram yoktu. Sanki marifetmiş gibi “Uyku zaman kaybıdır” diye geziniyordum ortalıkta. Çalışıyor, gece çıkıyor, ertesi gün tekrar 2-3 saat uykuyla işe gidiyordum. Etkilenmiyordum da… İş hayatım da yolundaydı. Ben de iyiydim.

Sonra yavaş yavaş vücudum sinyal vermeye başladı. Eskiden Cuma – Cumartesi geceleri çıkıp Pazar dahil işe giderken (gazetede çalışınca Pazar da mesai oluyor haliyle), sonra iki gece üst üste çıkamaz, çıkınca işe gidemez oldum. Resmen vücut “uykuuu” diye bağırmaya başladı.

Hamileyken zaten çok uyudum. Doğumdan sonra da kızım ne zaman uyursa ben de onunla yattım. Gündüz dahil (Bir süre yardımcımız vardı, bunu hep yazdım. Ev işlerini düşünmeme gerek kalmıyordu.) Yardımcımız yokken de uyudum. Arkın da zaten o zaman alıştı yemek yapmaya. ???? Uyuyordum çünkü o gece kalkıp üç saat oynamak istediğinde, diş sancıları yaşadığında benim de enerji dolu olmam gerekiyordu. Bebeğim için, ruh sağlığım için…

Kızım büyüyüp de uyku saatleri düzene girince ve ben yine uyumaz oldum. “Yine zaman kaybı” demeye başlamıştım. Aynı dönemde evden çalışmaya başladığım için de zaten uyursam hep yarım kalan bir şeyler oluyordu. Fakat tahammül seviyem azalmıştı. Her şeye daha bir takmaya başlamıştım. Olur olmadık ağlıyordum da. Arkın’la ilişkimiz de zaten bir sürü nedenden dolayı sallanırken bir de bu durum fena etkiliyordu bizi.

Daha sonra gittiğim terapide uyumam gerektiğini öğrendim. “Beynime vuruldu” demem daha doğru yani. Uyuma çalışmalarına başladım. Bazen gece bazen de gündüz saat kurup 15 dakika uyumayı ve beynimi dinlendirmeyi deniyordum. İyi de oluyordu.

Uyumadığım zaman iyi miyim? Aslında pek sayılmaz. Mutsuzum, huzursuzum, kaygılıyım. Hatta öyle dışarı vuruyorum ki bunu ödem bile oluyor. Pantolonlarıma giremiyorum, gözümün altındaki morlukları kapatamıyorum.

Peki uyumak kolay mı?

Hayır.

Gece başımı yastığa koyunca kafamda beliren sorunlarla dalmak mümkün değil. Onları da ertelemeyi öğrendim. Öğrenemediğim tek şey, önemli işleri gündüz halletmek.

Gündüz yazı yazamıyorum, “Manyak Anne”yi de, “Kocam Hâlâ Sevgilim Mi?”yi de gece yazdım. Gündüz ev işlerini hallederek, gece de bilgisayar başında sabahlıyordum.

Yine uzun yazılar yazmam gereken bilgisayarla fazla iç içe olduğum bir dönem ve ben bu kez uyanık kalamıyorum. “İşte” diyorum, “Bu gece yazacağım.” Sonra bir bakıyorum, koltukta uyumuş kalmışım. Çünkü kafamdakileri temizlemek için uyumam gerektiğini biliyorum. Fakat ne oluyor?

Yetişemiyorum. Evet, yetişemiyorum. Herkese ve her işe evet, kendime hayır.

Ya telefonu kapatıp, çalan kapıya bakmayıp gündüz çalışmayı öğreneceğim ya da geceleri için bir formül bulacağım.

Hadi diyelim telefonu kapadım, yemeği kim yapacak? Çamaşırlar ne olacak? Ev alışverişi kesin unutulacak…

Yetişemedikçe moralim bozuluyor bu sefer her şey yarım kalıyor. Yeni bir formül buldum, onu deneyeceğim. Başarırsam detaylıca yazarım. Kısa aralıklarla uyuyup çalışmak gibi… Bir de yatar yatmaz uykuya dalabilmek için akşam kahve içmeyeceğim, sorunları konuşmayacağım, iyi şeyler düşünmeye odaklanacağım ki kaçmasın sevgili uykum.

Tek derdimiz uyku ve yetişememek olsun değil mi? Ama şu da bir gerçek, zaten bizi uyutmayan da beynimizi kurcalayanlar da dertler değil mi?