Bazen gitmek gerekir

Üniversite yıllarında tanışmışlardı.

Birbirlerinin ilk aşkları mıydı bilmiyorum ama ilk flörtleriydi.

Aralarında bir tutku var mıydı emin değilim ama sevgi olduğunu hissedebiliyordum.

Hoş o zamanlar biri birini sevdi mi açıkça belli olurdu. Yaptıklarından ve yapmadıklarından.

Hissetmek doğru kelime olmadı o yüzden, sevdikleri açıkça görülüyordu.

O aralar belli bir zaman süren tüm ilişkiler evlilikle sonlanıyordu.

Bu da öyle oldu.

Düğün günü bana “bu doğru evlilik mi tam emin olamıyorum” demişti.

(Şimdi olsa “evlilik doğru değil ki” diye cevap veririm.)

Düğünden bir şey anlamamıştım bu lafı yüzünden.

Çok güzeldi her şey oysa ki.

Kızın düğün boyunca yüzünde garip bir mutluluk vardı, içinde garip bir hüzün barındıran.

Beş yıl öncesi, yedi yıl da evlilik toplam on iki yılı buldular beraber.

On iki yılın sonunda yüzleri o kadar farklı yönlere döndü ki.

Bunu da fark etmemek olanaksızdı.

Erkek huzuru o kızda bulamıyordu.

Kız da aşkı.

Erkek iyice evine bağlanmak istiyordu.

Kız kendini sokaklara atmak, bir miktar dağıtmak istiyordu.

İyi ya da kötü yoktu.

Doğru ya da yanlış da...

Otuzlara gelinmişti ve taraflar başka başka yolların yolcusu olmak istiyordu.

Erkek uzunca bir müddet kızı düzeltmeye çalıştı.

Çırpındı durdu.

Kız ise uzaklaştıkça uzaklaşıyordu.

Bir bahar tatilinde kız, yakın arkadaşlarıyla tatile çıktı.

Güldü, eğlendi.

Kendini bol bol özgür hissetti.

Sonra döndü.

Döndüğünde ev bomboştu.

İçi katıldı kızın.

Bitmeliydi evet ama kendi gidermiş gibi geliyordu hep.

Ne de olsa daha çok seven erkekmiş gibi gözüküyordu.

Ama galiba daha asil davranabilen de erkek oldu.

Severken gidebildi.

Sadece bir not bıraktı.

“Hala seviyorum ama yapacak bir şey yok, hoşça kal…”

Kız delirip “kal” diye telefon üstüne telefon açtı.

Kalmadı.

…

Bazen gitmek gerekir.

Sevsen de gitmek gerekir.

Sessizce gitmeli o zaman geldiğinde.

Saygıyı yitirmeden…

Yaşananları kirletmeden…

Ki dönüp baktığında biraz gülümseyerek biraz da gözün dolarak hatırlayabilesin geçmişi.