Yeniden başlasın da...

Ayrılığın her türlüsü zordur.

Çok kolay gelmesi kalpsizlere ait bir durumdur ki biz onlarla zaten ilgilenmiyoruz.

Ama esas zor olan sonrasıdır.

O sonra da nasıl davrandığın, nasıl davranmadığın kısaca nasıl durduğun çok kritiktir.

Önce “Ne çileymiş yau, çok doğru yaptım, o benim sevgime layık değildi, sevmeyi bilmiyordu zaten” dönemi yaşanır.

Arkadaşlarla toplanır, adamların tamamı yerin dibine sokulur, yeni başlangıçlara kadeh kaldırılır, çılgın kahkahalar atılır, sarhoş olunur.

Bir süre böyle gider.

Sonra arkadaşlar aynı muhabbeti dinlemekten sıkıldığından o toplanmaların sayısı azalır.

Ardından kendi başına kalma, kendine dönme, okuma, dinleme, kişisel gelişime dadanma dönemi başlar. Yaşam koçları da bu bölümde hayatlara dâhil olur. Bu süreç Allah için iyi de gelir.

Bir dinginlik, bir olgunluk gelir insana.

Ve bu halle ortalıkta ahkâm kesme dönemi başlar. Hayata daha olumlu bakma, yaşadıklarından öğrendiğini sanma, çıkardığın dersleri sağa sola anlatma dönemidir bu da. “Amma iyi atlattı helal olsun” tebrikleri gelir hatta.

Dingin dingin dolaşırken bir sabah aşırı sinirli kalkarsın sonra.

Beraberken ya da veda ederken söylemen gerekip de söyleyemediklerin içinde patlar. Ama ne patlama. O ev basmalar, küfürler, ailesine saydırdığın ağır mektuplar bu patlamadan sonra gelir.

Bu aslında süreçlerin en hakiki ve samimi olanıdır. Kızmak ve kızgınlığını paylaşmak en sağlıklısıdır zira. Karizmam çizildi diye üzülmeye hiç gerek yoktur, zehrin boşalması zaruridir.

Bu patlama da bir süre gider ve yine bir sabah uyanırsın ki öfkeden geriye eser kalmamıştır, tabii aşktan da. Akşamdan sabaha öylece gidivermiştir. İzahsız.

“Yeniden başlasın” işte ancak ayrılık yası hakkını vererek yaşandıktan sonra olmalıdır. Öncesinde alınan her türlü karar, verilen her türlü söz, denenen her yeni ilişki başarısızlıkla sonuçlanmaya mahkum gibidir.