Hırslara veda zamanı

Kendini bilir bilmez bir şeyleri başarmanın peşine düşüyor insan.

Bazen içinde oluyor o hırs, o başarma hırsı, kimi zamanda aileler çocuklarının içine sokuyor.

Şöyle bir hatırlamaya çalıştım da...

İlkokul sona kadar şarkıcı olmaya takmıştım kafayı.

Dersler falan hak getire.

Yarışmalar düzenleyip duruyordum, hep birinci olduğum.

O döneme dair bilmediğim şarkı ve şarkıcı yok dolayısıyla.

Her gün bir başka şarkıcının yerine geçiyor, o gibi yaşamaya çalışıyordum.

İlkokul beşe geldiğimde aldı ama beni bir panik.

Şarkıcılıkla olmayacak, açıkta kalıcaz, bir okul kazanma hırsı bürüdü gözümü.

Sonra o okulu değil de bu okulu kazanma hırsı başladı.

Başladı sonra lise hayatı.

Önce İngilizcede en iyi olma,

Olamayınca aşırı bozulma

Ve bu kez en sevilen olma hırsı.

Ama sanırım benim hırs olayının zirve yaptığı yer iş hayatı oldu.

Hangi işe girdiysem altı ay içinde terfi ettim.

Gözümü hırsın alası bürümüştü.

Nasıl çalışmak, nasıl hırpalanmak, nasıl kasmak.

Sonra bir şey tekrar etmeye başladı.

Yükselmesine yükseliyordum ama bir süre sonra da aşırı hızlı koştuğum, saçımı süpürge ettiğim için tükeniyordum.

Tükendikçe de olay yerini terk ediyordum.

Kendimi o kadar bitiriyordum ki bir gün daha kalacak hal kalmıyordu.

Daha az çalışan, daha az yorulanın daha fazla tahammülü kaldığından onlar yoluna devam ediyordu güzel güzel.

Sonuca bakıldığında onlar başarılı ben başarısız oluyordum.

Ben olaya oğlumun doğumundan sonra uyanmaya başladım.

Mecburi tempo düşürmem gereken zamana gelince.

Aaa baktım her şey daha iyi gidiyor.

Ya da en azından daha kötü gitmiyor.

Kendini delirtmeden de oluyor.

İlla 40’lı kilolara düşüp hastanelik olmak gerekmiyor.

İşini aksatmadığın sürece yürüyor sistem.

Hem de aklın hala başında olduğundan daha sağlıklı yürüyor.

O da tamamken son yıllarda özel hayatıma sardım.

Bu kadar az beklentim varken niye doğru bir ilişki yaşayamıyorum takıntısı başladı.

Bir nevi hırslandım hatta.

Başarıcam, bunu da başarıcam hali.

Ben hırslandıkça olmadık şeyler başıma gelmeye başladı.

Olacak şey olmamaya başladı.

Daha da hırslandım.

Derken bir şey bana altı çizili bir şekilde “dur” dedi.

Kıpırdama.

Sadece dur.

Konuyu kapa.

Sana gereken değeri vermeyenlerle hemen ve şimdi ilişkini kes.

Uzaklaş ve dur.

O mesajdan sonra az biraz daha debelendim ve gittiğim tatilin de yardımıyla tamamen durdum.

Biliyorum, bir süre sonra hayat istediğim yönde akmaya başlayacak.

Hep öyle oldu.

Ne zamanki dinginliği yakaladım, hayatımda yoluna girdi.

Ne zamanki hırslarımdan arındım, çok daha mutlu oldum.

Şimdi yine hırslara veda zamanı.