Kadınların nefretinin uzağında, sevgisinin yanında yaşa…

Bu hafta için başka yazım vardı aslında. Hatta iki yazım. Ama içimden bunu paylaşmak geldi. Kazım Kanat’ın ölmeden önce yazdığı çok güzel bir yazı.

Hayatımda başıma gelen üç güzel şey şu oldu: Âşık olmak, âşık olmak, âşık olmak!

Söz konusu aşk ise gerisi teferruattır.

Bu yüzdendir ki hep kalbimin sesini dinledim.

Bu yüzdendir ki hep o kara gözlerin büyüsüne esir oldum.

Hayatım boyunca yaptıklarım için değil yapmadıklarım için üzüldüğüm anlarda, yaşamın hep ileriye bakmak olduğunu öğrendim.

İlk aşklar unutulmaz denilse de aslında son aşkların hep unutulmaz olduğunu öğrendim.

Okulun en aptal öğrencisiyken hayatın en başarılı insanı olduğum gün aradaki farkı da öğrendim.

O da şu: Önemli olan belge değil, bilgi!

Ne zaman bir kadın için “Benzemez Kimse Sana” şarkısını söylemek istesem, o kadına gerçekten âşık olduğumu anladım.

Kadına ve aşka dair beni en çok güldüren söz şudur: “Hiçbir kadın bana "hayır" demedi. Ama... "Evet" de demedi!”

“Hiçbir şey için asla geç kalmadım” ilkesini benimsediğim gün mutlu olmayı öğrendim.

Bu yüzdendir ki tekrar resim yapmaya dönüyorum, tambur dersleri almaya hazırlanıyorum.

Fırtınalı bir günde yelkenle denize açıldığım an hep şunu fark ettim: Kadın ve tekne arasında hiç fark yok. İkisi de hep rüzgâr istiyor!

Kanserle boğuşurken şunu öğrendim: Kadınların nefretinin uzağında, sevgisinin yanında yaşa.

Medya ödüllerinin dağıtıldığı o gösterişli törende tüm alkışların, tebriklerin sahte olduğunu, sokakta yürürken bir simitçinin “Senden para almam ağabey” deyişinin aslında en büyük ödül olduğunu öğrendim.

Kovulduğum her işten sonra hep daha iyisini buldum.

Bu yüzden, beni işten kovanlardan hem nefret ettim hem de hepsini sevdim.

Beşiktaşlı duruşunu ortaya attım; bir Beşiktaşlı olarak ayrıcalık istedim.

Çünkü bir başkasına benzemenin hayattaki en kötü şey olduğunu öğrendim.