Krem karamel ailesi

Evet, Adams Ailesi gibi bir şey bu. Her üyesinin oldukça ortak fiziksel özellikleri ve hayata aynı noktadan tutunmak gibi ortak alışkanlıkları var. Yıllar boyu yollar farklılaşsa, araya mesafeler de girse bir araya gelindiğinde aile olduklarını şıp diye anlayacak kadar ortak alışkanlıklar ve tutkular…

Torunlar için “anneannemin kremkarameli”, çocuklar için “annemin kremkarameli” ailenin tüm kilitlerini çözmek için Da Vinci’nin şifresi gücünde. Çil yavrusu gibi dağılıp araya kilometreler de girse krem karamel dendiğinde dağları delebilen sevimli bir dayı, teyze, kuzen, yeğen, enişte ve yenge topluluğu söz konusu.

Anneanne evinde büyüdüğüm çocukluk yılları… Çoğu aileye şekeri, kurbanı bayram, bizimkine anneannemin krem karamel yapacağı zamanlar. Öyle sürekli yapılan bir şey değil bu. Zorluğundan mı? Değil. Daha doğrusu mevzuyu zor kılan yapmasından çok, miktarı. Anneanne bu. Varoluşu çocuk ve torunlarını mutlu etmekten ibaret olunca önce kendi evinin sofrasını donatacak, arkasından evlerine uğurlarken koltuk altlarına alabilecekleri kadar borcam sıkıştıracak.

Anneannem çok geniş olmayan mutfağına sığamaz, oldum olası salonunu da mutfağının bir parçası haline getirirdi. Hiç unutmam; salondaki upuzun yemek masasının mutfak tezgahına dönüşmüş olmasından ötürü sandalyelerden birine dizlerinin üzerinde tünemiş olan çocukluğum, kocaman bir yumurta yığınına tedirgin tedirgin bakıyor. Küçük olan bedenler etraflarındaki her şeyi kocaman algılar ya, ben de o hesap, küçüldükçe küçülmüşüm. Anneannem teker teker kırıyor kocaman kasenin içine yumurtaları. Yumurta kırılırken çıkan sese, içinden akan berekete, bir kenarda biriken kabukların "burada güzel bir şeyler oluyor" diyen sıcacık resmine bayılıyorum. Hayranım anneanneme. Ne güzel şeyler yapıyor bu kadın! Bir gün onun gibi olabilsem keşke! Çok net hatırlıyorum o gün içimden geçenleri.

Şimdi üzerinden belki otuz sene geçmişken Datça’da, İstanbul’daki o harika evden çok uzakta yine birlikteyiz büyük çoğunluk. Hep kendi kurduğu kocaman sofralar gibi bir sofranın başında bu sefer onur konuğu anneannem. Dizleri müsaade etse hepimizden önce yine atılır hizmet etmeye ya, artık onun hakkı hizmetin en âlâsı.

Daha o gelmeden kuzenle anneanne krem karamelini defalarca kaşıkladık sohbetlerimizde. Birkaç yıl evvel tüm püf noktalarını öğrettiği krem karamel seanslarımızla tabiri caizse el vermişti torununa. Lakin usta sofradayken çırağına laf düşer mi hiç? Yine bir “ah annemin krem karamelleri” türküsü dolaştı sofrada.

Şimdi düşünüyorum da mutfağa hep yakın olan yanımın en büyük sebebi, hayatımda sevdiğim güzel insanları bir araya getiren bu sofralar oldu. Sorunlar da, sıkıntılar da, anlaşmazlıklar da yumuşadı, aradığım sevginin en güzel formunu buldum hep o sofralarda. Bundan sonrasında da hiç eksik olmasınlar dilerim. Krem karamel ailesinden sevgilerle…