Ben içeri girerken Müfit tezgâhın arkasında bir yandan makinayı temizliyor, bir yandan Yeliz’le konuşuyordu. Beni görünce şaşırdı.

“Sürprizlerle dolusun Sinem.”

“Acil işim vardı, o yüzden çıktım. Düşündüğümden kısa sürede bitirince döndüm.”

“Hoş geldin.”

Eski sevgilisinin mektubunun son sayfası eline geçseydi herhalde böyle sakin olmazdı. O dışarı çıkınca dolapların altına baktım, kaşla göz arasında çöpü karıştırdım. Yok, yok... Akşama kadar, dördüncü sayfa bir yerden çıkacak diye üç buçuk attım. Saat sekizde Müfit yanıma geldi.

“Hazırsan çıkalım mı?”

Bir an utandım. Adamla ilk defa yemeğe çıkacağım, üstüme başıma bak. Üzerimde bir kot, bir kazak, ayağımda altı düz botlar, saçım at kuyruğu, gözümde rimel, bütün gün kemirdiğim dudaklarım bir acayip kırmızı.

“On dakika sonra çıkabiliriz.”

“Tamam, bekliyorum.”

Montunu giyerken dedi ki:

“Sinem trafikte kalalım istemedim. Seni bizim semtte bir yere götüreceğim. Biraz yürümeye hazır mısın?”

Ayaklarıma baktım, sonra başımı kaldırıp güldüm.

Yolda anladım ki, endişeli halim gözünden kaçmamış.

“Bütün gün gergindin. Canını sıkan bir şey mi var?”

Bir yandan mektubun okuyamadığım üç sayfasını düşünüyorum, bir yandan kayıp son yaprağının nerede olduğunu. Bugün yeni bir zarfa koyup Müfit’e veremedim, yarın geç olacak, mektubu alıp ona vermediğim ortaya çıkacak diye korkuyorum. Nasıl hissediyorsam işte aynen öyle görünüyorum.

“Resmî evrak işleri yoruyor biraz ondan.”

"Kusura bakma" diyecektim ama sustum. Gerçekten bir hata yaptıysam özür diliyorum artık. Gergin görünmek hata değil, yanlış değil, kusur değil, sadece insanlık hali.

“Senin markanın tescili mi?”

“O da var tabii. Ufak tefek görünen şeyler yoruyor insanı.”

“Geldik.”

“Biraz yürüyeceğiz dediğin bu muydu Müfit? Yakınmış.”

Pizzacıdan içeri girerken içimden,

“Beni getirdiği yere bak” dedim.

Aynı anda bu yaptığımın yanlış olduğunu kendime itiraf ettim. Önce hoşlandığın adam tarafından yemeğe davet edildiğin için memnun ol. Kimse seni bu adamla ol diye zorlamıyor. Yemeğinizi bir yiyin, sonra istemezsen adamla olmazsın. Ah... Bunları söyleyen ben miyim? İnsan isterse beynini yeniden programlayabiliyor. Bir erkekle yemeğe çıkarken, “istemezsem onunla olmayabileceğimi” düşünmek! Ben bir mucize değilsem neyim? Bileğime taktığım o paket lastiklerine çok şey borçluyum. O lastikleri yeniden bileğime geçirip, bu kez beraber olacağım adamın geçmişini kurcalamamak, ilişkiyi akışına bırakmak için kullansam iyi ederim.

On saniye içinde ruh halim tamamen değişti. Restoranın içiyle dışının alâkası yok. Dışarıdan bakınca alelâde pizzacı, içeri girince İtalyan restoranı. Odun fırınında yapıyorlar, nasıl pişirdiklerini görüyorsun.

“Şaşırdın değil mi?”

“Evet.”

“Bilen gelsin diye dükkânın dışını düzeltmiyorlar.”

Mönüye bakarken Müfit’e mesaj geldi. Telefonun ekranına baktı. Aynı anda ben de bakmama engel olamadım. Gönderenin ismini göremedim ama mesajı okumadan sildiğine eminim. Yarım saat geçmemişti ki, masaya bıraktığı telefonu çaldı. Ekranındaki yatay çizgiyi, yani eksi işaretini görmek için özel bir çaba sarf etmem gerekmedi. Telefonu cevaplamadı. Birkaç dakika sonra gelen mesajı yine okumadan sildi.

Eski sevgilisi mi acaba? Bilmiyorum. Bu kadar üst üste mesaj atan ya kadındır ya alacaklı! Eğer arayanın o olduğunu bilirsem çok rahatlayacağım. Eğer kadın ona “Mektubumu okudun mu?” diyorsa mesela, Müfit’in mektuptan şimdilik haberi olmuyor. Bu da bana yetiyor. Ertesi sabaha kadar ortaya çıkmasın, başka bir şey istemiyorum.

Eve girerken tenimin büzüştüğünü hissediyordum. Kapıyı kapatırken altında bir şeyin süründüğünü fark ettim. Eğildim. Mektubun dördüncü sayfası. Yere çöküp ağladım. Nasıl bir stres boşalmasıysa, olduğum yere uzanıp kıvrıldım, gözlerimi kapattım. Uyumak istedim.

Tabii ki uyumadım!

Mektubun kalan kısmını bitirdim ve Müfit’in eski sevgilisinden neden ve nasıl ayrıldığını öğrenince ağzım açık kaldı.

19 Ekim 2018 Cuma hthayat.haberturk.com’da...

Diğer bölümler