Yağmurlu bir gündü, tıpkı bugün gibi…

Yaz sıcağıyla kupkurumuş topraklar, mevsimin dönüşüyle gece neminden faydalanmaya başladı bile. Şimdi, geçen yılın görünür görünmez küçüklükteki milyonlarca tohumu mutlu, yeni yıl için kök salmaya hazırlanıyor. Toprakta ufaktan yeşillenmeler görülmeye başladı.

Sonbahar haberci yağmurları yağdı bugün, bildiğin bardaktan boşanırcasına. Islanmadık yer bırakmadı toprakta. Sonra hava bir yükselir gibi oldu, pazar konuklarımızla birlikte bahçede yemek yememize izin verdi. Sonra tekrar yağmur bastırdı, içeri girdik. Sohbet müziğe dönüştü, herkes eşlik etti müzikli yağmura. Aslı “bir oyun var, çok güzel bir oyun ama bunun için biraz genişçe bir mekâna ihtiyacımız var” dedi.

Akşamüstü misafirlerimizi hafif yağmur eşliğinde uğurladık, sonra baktık ki yağmur durmuş, hazır durmuşken Selahattin’le kedi köpeklere yemek verelim dedik. İşlem tamam! Ellerimizi yıkarken bir de baktık ki gökyüzü çok güzelleşmiş, bulutların arkasından ay görünüyor, hemen içerdekilere seslendik: “Heeeyyy, dışarı geliiin, şahane gökyüzü vaaar!”

Günün son ışıklarında manzarayı, yarıya yaklaşmış ayı seyretmek üzere bahçede toplaştık. Hemen aklımıza oyun geldi tabii. “Hadi Aslı, o oyundan oynatsana bize!”

“Önce birer elimizi üst üste koyuyoruz, sonra gözlerimizi kapatıp üçe kadar sayıyoruz ve boşta kalan elimizle üst üste duran el yığınının altından bir el yakalamaya çalışıyoruz. Herkes elele tutuşmuş olacak, sonra da oluşan yumağı açmaya çalışacağız. Açılıp bir çember olacağız. Şimdi birer adım geri atalım ve durumumuza bakalım”

Kahkahalar eşliğinde birbirimizle konuşa konuşa oynamaya başladık: “Dilara sen geç şimdi Oğuz’un kolunun altından, hah, şimdi Şeyma ile Seçil ellerini yere yaklaştırsın, Sevil üzerinden atlasın, Ceren de kendi etrafında dönsün yanındaki elleri havaya kaldırarak, sen de dön!“

Sonunda yumağımız açıldı ve elele tutuşmuş bir çember haline dönüştük. Bazılarımızın yüzü çembere, bazılarımızın dışarı bakıyor. O halimizle esnettik çemberi. Hızımızı alamayıp başladık dalgalanmaya, ortaya doğru yürüyüp sonra geri geri açılıyoruz. Çok eğlenceli! Sanki tek başına hareket eden bir yaratıkmışız gibi deviniyoruz. Dün akşam gelenler, bu sabah gelenler, hep burada olanlar birbirine karıştı. Akşamı kikirdeyerek karşıladık.

Gece benim yazımla ve geri kalanların sohbetiyle devam etti. Aslı Bonustepe’deki çadırına yollandı gecenin sonunda, biraz sonra mesaj yolladı: “Şimşek şov var burada, kaçmaz!”

Bulutlar açılmış, yıldızlar çıkmış, yağmur uzaklaşmış, gittiği yerde çakan şimşekleri izledik uzaktan, gümbürtüyle birlikte aydınlanan gök parçası pembe mor parlıyor, ortasına sanki beyaz bir kalemle dallanıp budaklanan ışıklı bir çizgi çekiliyordu. Yazıma devam etmek üzere şovla vedalaştım, içeri girdim. Özlemişim bu manzarayı.

Hayatlarımızda önemli geçişler, önemli idrakler yaşıyoruz. O kadar hızla değişiyor ki her şey, şimdiki halim kim bilir nasıl bir hale dönüşecek merak ediyorum. Hepimizin içinde kaynayan pınarlar dışarı taşacak yakında, beş yıl boyunca sakince toprakta bekleyen bambu filizinin beşinci yılda metrelerce boy verişinin öyküsü gibi, bir anda ortalık güzelliklerle, barışla, bereketle dolacak ve biz bu günleri göreceğiz. Birlikte yaşamayı deneyimledikçe, birlikte oyunlar oynayıp dansettikçe, birlikte müzik yaptıkça ve birlikte mucizevî ama bir o kadar da olağan güzellikteki anları paylaşıp o anlara şahit oldukça yakınlaşıyor o günler. Öyle hissediyorum.

Yumuşak bir mevsim geçişi yaşadık bugün. Nice yağmurlu günlerimiz, şimşek manzaralı gecelerimiz olsun kararınca diye dua ettim. Tüm ihtiyaçlarımızı karşılayan evrene şükürler olsun. Her şey herkes için tam ve yeterli olsun.

Yarın, her yeri yeşermiş, yosunları canlanmış, ıslanan tüm yapraklardan yayılan kokularla dolu bir bahçe ve orman bizi bekliyor. Ortalık yakında bir anda miniminnacık yemyeşil filizle dolacak, çimenlerle yosunların aşkına mantarlar eşlik edecek…

Aşığım mevsimlerin döngüsüne.