Denge…

Çocukken astım geçirmiştim ya, işte o zamanlar deli gibi süt içerdim ben. Nişantaşı’ndaki mahalle sütçümüzden alınıp da –o zamanlar zararlı ilan edilmediğinden her evde olan- alüminyum tencerede kaynamış süt, tenceresiyle dolaba konur, ben git gel dolabı açar, tencereyi kafama diker öyle içerdim soğuk soğuk. Dünyanın en güzel içeceğiydi… Dedemin anneme “senin sütün yaramıyor çocuğa” deyişi ve annemin de bu duruma üzülüşü, babamın işe bakınız ki o zamanın meşhur bir mama firmasında çalışıyor oluşu ile başlayan süreçte, annemin memesinden ayrılıp mama ile beslenen bir bebeğe dönüşmem kaderin bir cilvesidir herhalde. Leylek, sırık, uzun gibi adlarla anılmama içtiğim o sütlerin sebep olduğu söylenir.

O kadar çok ilaç kullandım ki bu astım yüzünden; şurup, hap, iğne, fitil, antibiyotik, antihistaminik Allah ne verdiyse, şurubu hiç sevmedim, “iğne yaz bana doktor amca, şurup verme” derdim hep, babamın eli çok hafifti, hiç acıtmazdı iğne yaparken çünkü. Allahtan buluğ çağında geçecek dedi doktorlar ve artık onların şartlandırmasıyla mı yoksa hormonlarım değişince mi geçti gerçekten, bilemiyorum. Her nasıl olduysa iyi oldu, yoksa yedi yaşında bir çocuğun nefes alıp vermekte zorlanıp da “verin bir bıçak öldüreyim kendimi” demesi pek hoş bir durum olmasa gerek.

Alternatif tedaviler diye bilinen tamamlayıcı tıp uygulamalarına merak sarmaya başladığımda gördüm ki süt astım krizlerini tetikliyormuş! Hoppalaaa! Ben nasıl deli gibi süt içme isteğiyle yanıp tutuştum o zaman? İyi gelmeyecek bir şeyi bedenim neden istesin?

Sonra da ilaç karşıtı oldum, regl olduğumda ya da başım çatlayacak kadar ağrıdığında bile ağrı kesici içmeyi reddederdim, bu yüzden eski kocam dudaklarımı patlattığında krem sürmeyi reddedip, “tükürüğüm iyileştirir, kediler nasıl iyileştiriyo kendilerini yalaya yalaya” deyip inatlaşmıştım babamla, pek de güzel kapandı yara, dudaklarıma baksanız anlayamazsınız.

Bir ton ilaç iç ardından hiç içme, bir şeyleri çok severken sonra sevmez olup hiç yeme, biriyle canciğer kuzu sarması olmuşken bir anda hiç görüşme, o hooo hep böyle uçlarda mı gezeceğiz, ortası yok mu şu işlerin?

****

Çıralı’da yaşarken bir Ayurveda semineri sırasında, sekiz kuşaktır Ayurveda doktoru olan Vijayan’la çalışma şansım olmuştu. Sütle ilgili öğrendiğim, astım krizleri tetikleyicisi olabileceği bilgisini sordum ona. Nasıl oluyordu da ben sütü bu kadar seviyordum öyle ise? Vijayan bana dedi ki: “Dengen bozukmuş o zaman. İnsanın dengeleri bozulduğu zaman kendisine iyi gelmeyecek şeyleri isteyebilir, canı çekebilir. Ondan içmişsindir o kadar sütü.”

Yaa işte böyleymiş, şimdi menopoz dalgalanmalarının içinde oradan oraya savrulurken kendime yeniden hatırlattım dengeyi. Ve durdum, kendimi bir nebze olsun sakinleştirmeyi başardım, “durum bu” dedim ve her ne yaşıyorsam o halin içinde kalmayı, şahit olmayı seçtim. İçimden zırt neşeli, pırt hüzünlü, cırt endişeli çıkan her bir Ayşe’yi gözetmek durumundayım, bana söyleyeceği bir şey varsa duyayım, isteklerini ve ihtiyaçlarını bileyim.

****

Ne yaman bir süreç ve ne şahane bir hayat bu aynı zamanda! Şifacı bir arkadaşımın rüyasına girmişim dün gece, bu sabah beni heyecanla aradı, sordu: “Bir sıkıntın mı var ne var, anlat bakalım.” Halimi anlatınca o da aynı şeyi söyledi: “Dengen bozulmuş senin canım, dilersen her gün aynı saatte yirmi bir gün boyunca uzaktan çalışma yapalım, çalışma süresince de azıcık detoks yap, biraz dengelenelim.” Bu fikre kendimi hazırlamak üzere birkaç gün izin istedim, sanırım kabul edeceğim.

Aahh nerede o her şeye koşturan eski anaç Ayşe? Aman olduğu yerde dursun şimdilik, lazım olursa çağırırım.

Ayağımı geçen haftaki tatilimin son günü köpek ısırdı, uyurken üzerine basmışım çocuğun karanlık yerde, içiyorum şimdi antibiyotiği aslanlar gibi.

“Çok da şeetmemek lazım!”

Ne kadar dengeli bir sözmüş bu meğer.