İlişkinin başlama ve bitme nedeni

Telefon numarasını değiştirmişti. Sebebini sormadan cevap veriyordu:

“Benim ex beni aramasın, bulamasın diye yeni numara aldım.”

Yeni biriyle beraber, söylediğine göre onunla mutlu. Mutlu mu değil mi kendi bilebilir, ama dışarıdan bakınca en azından memnun görünüyor. Bakışı, yaklaşımı, sözleri, davranışları, tavrı, yakın ve uzak gelecek planları onun hayatına girmesinden hoşnut olduğunu gösteriyor.

Fakat bir gün bir masa etrafında beş kişi bir aradayken, eğilip kulağıma diyor ki: “Benim ex’in annesi rahim kanseriymiş. Kendisi de kaza yapmış, arabasıyla.”

Hastalıktan bahsederken gülümsüyor. Kaza haberini verirken gözlerinde, yüzünde bir zevk ifadesi beliriyor.

Kazanın ciddi olup olmadığını sorunca başını sallıyor. Yüzündeki zevk ifadesini söze döküyor. “Benden sonra başına neler geldi görüyor musun? Benimle beraberken hiçbir sorun yoktu hayatında.”

Ona bakarken iki duyguyu aynı anda hissediyorum. Bir insanın başka birinin başına gelen hastalıktan, kazadan zevk almasından ürküyorum. Birinin, hayatının bir bölümünü paylaştığı kişinin yaşadığı zorluklardan sevinç duymasından hüzün duyuyorum. Hissettiklerim, onun o anki intikam hissini tanımamdan. Beni ziyadesiyle örseleyen ya da örselemesine izin verdiğim, artık çok geride kalmış birinin başına kötü şeyler gelmesini dilediğim anları hatırlamamadan.

Hayatımıza birinin girmesine izin veriyoruz. Bize iyi ya da kötü davranıyor. Güzel ya da çirkin şeyler yaşatıyor. İyi gidiyor, devam ediyoruz ya da katlanamayıp ayrılıyoruz. Ve ayrıldıktan sonra, fiziken biten ilişkiyi kafamızda bir türlü ilişkiyi bitiremiyoruz. Onunla yaşadıklarımızın tamamen ondan kaynaklandığına inanarak, bundan emin olarak, bize yaşattıklarının bedelini ödemesini istiyoruz. Bize yaşattıklarının cezasını çektiğini duymak için onu takip ediyoruz. Bizi internete bağlayan araçlar veya ortak tanıdıklar aracılığıyla onun kötü haberlerini duymaya can atıyoruz. Ne bu haberleri alma çabası içindeyken, ne de onları aldıktan sonra için için sevinirken şunu diyoruz: “Hepsine izin veren bendim.”

Beraber olduğumuz kişilerle yaşadıklarımız bizden bağımsız olabilir mi? Biz izin vermeseydik bize “öyle” davranabilir miydi? Niye bize “bütün bunları” yapmasına izin verdik? Onunla kurduğumuz ilişkiden beklentilerimiz, hesaplarımız, çıkarlarımız nelerdi? İzin vermemizin sebebi beklentiler, hesaplar, çıkarlar olabilir mi? Bizimle evlenmesini mi bekliyorduk meselâ? Ya da daha basit şeyler, hediyeler, güzel sözler mi? Ne hesap ediyorduk? Dolaylı yoldan ne kazanmayı umuyorduk? Zengin olduğunu düşünüyorduk da varlığının bir kısmına ortak olmayı mı planlıyorduk? Sağladığı ve sağlayabileceği imkânlardan vazgeçmek işimize mi gelmiyordu?

Bir ilişki bittiğinde, o ilişkinin neden ve nasıl bittiğine odaklanıyoruz. Oysa neden ve nasıl başladığını da hatırlamamız gerekiyor. Çünkü her ilişkinin başlama nedenleriyle bitiş sebepleri arasında bağlar var. Bu bağları kurmamak, ilişkinin yürümemesinden karşı tarafı suçlamaya sebep oluyor. Suçlamak öfke, öfke kin, kin ise intikam duygusu doğuruyor. İntikamı bizzat alamayınca, hayat senin yerine alacak diye takibe başlıyorsun işte böyle. Onun başına gelenlerden zevk alıyorsun.

Bugün birinin başına gelenlerden zevk alan birinden ürküyorsam, şahit olduğuma hüzün duyuyorsam kendime bakmayı denememdendir. Biten bütün ilişkilerimin nasıl başladığını, başlarkenki beni hatırlamaya gayret etmemdir. Beklentilerimi, hesaplarımı, kazançlarımı kabul edip “gidenleri” suçlamaktan vazgeçmem, her ne yaptılarsa affetmemdendir. Eğer isterlerse onlar da kendilerine bakarlar.

Bugün tek bildiğim, kendini fark edip ötekini affetmenin insanı özgürleştirdiği. Her an herkesin başına gelebilecek en kötü durumlar eski sevgilinin başına geldiğinde sevinmenin kötülük, giderek daha çok kötülük istemesine sebep olduğu ve insanı zehirlediği. Aksinin ise zehrini akıtmasına yardım edip kalbini temizlediği, hafiflettiği.

Eskiyi, eskileri kendi hallerine sükûnetle bıraktığımız, yeni hayatlarımızı yaşadığımız iyi, iyi niyetli günlerimiz olsun.