Keyif dolu bir ev kişisel sanat müzesi gibidir

Kim evine böyle bir mutlulukla bakmak istemez? Gördüğün her şeyin bir anlamı, bir amacı ya da gönlün(üz)e dokunan bir şeyi olması harika olmaz mı? Başlıktaki “Keyif dolu bir ev kişisel sanat müzesi gibidir” sözü Marie Kondo’ya ait, ben de sonuna kadar katılıyorum.

Minimalizm dediğimiz zaman akla ilk nelerle vedalaşacağımız geliyor. Hatta bazen benimle ilk defa tanışanlar gayri ihtiyari olarak evlerinde en sevdikleri şeyi düşünüyor ve “defterlerimden asla vazgeçemem” gibi şeyler söylüyorlar. Çünkü minimalizm minimalize etmek, azaltma olarak çağrışım yapıyor. Tamam az ve öz eşyayla yaşamaktan bahsediyoruz ama elediklerimiz kadar nelerle kalmayı seçtiğimiz de çok önemli.

Evimizi sadeleştirirken aslında kalabalıktan da arınıyoruz. Asıl sevdiğimiz şeylerle aramıza girenlerle vedalaşmamız gerekiyor: Neden aldığımızı bilemediğimiz ama bir kere para verdik diye duranlar, hediye geldiği için elden çıkaramadıklarımız, bir zamanlar bize ait olsa da biz değiştiğimiz için artık yeni hayatımızda ihtiyacımız olmayanlar veya bizi geçmişe götüren, baktıkça şimdiki sorumluluklarımızdan uzak yıllarımızı hatırlatanlar…. Liste uzun.

Bugün bir adım atın. Evinize ya da gardırobunuzun kapağını açıp baktığınızda “iyi ki buna sahibim” dediğiniz şeyleri görmek için sadeleşmek için kolay bir adım. Mesela çoraplarınıza bakmaya ne dersiniz? Teki kaybolmuşlar, iyice yıpranmışlar, çok ince ya da çok kalın olduğu için giyemedikleriniz…

Neden basitten başlıyoruz? Çünkü evinize bakıp da önünüzdeki eşyalarla bu iş gözünüzde büyüyorsa ufak adımlarla ilerleyeceğiz. Yol kimimiz için daha uzun ama yola çıkmadan, ilk adımı atmadan ilerleme olmaz. Bu yüzden en kolay vazgeçebildiğinizden en zoruna, en anı dolu olanına adım adım ilerleyin. Sadeleşme çabanızda birdenbire her şeyi tamamlamaya çalışırsanız görevin büyüklüğü altında tabir-i caizse ezilirsiniz. İlk olarak en basit eylemi seçin. Yani karar olarak sizi en az zorlayacak alanı. Bir kas gibi, pratik yapa yapa bu kası güçlendireceğiz.