Anlayana sivrisinek saz…

İnsanın cesaretini toplama sürecini birkaç deyim yardımıyla özetlemek istedim :)

Delinin eline değnek verildiğinde, koyunun olmadığı yerde keçiye Abdurrahman Çelebi dendiğinde, Abdurrahman Çelebi kendini dev aynasında gördüğünde ve fasulye gibi kendini nimetten saydığında başlar kabus..

Etrafındakiler kraldan çok kralcı olduğunda ve emme basma tulumba gibi kafa salladığında, hem kel hem fodul olanların her tarakta bezi olduğunda bozulur dengeler.

Dağdan gelen bağdakini kovmaya kalktığında, eski köye yeni adet getirildiğinde başlar tedirginlik.

Çalıp çırpmak, kitabına uydurmak asıp kesmek, gözdağı vermek moda olduğunda, durumu bilenlerin ağzını bıçak açmadığında kararır nice hayatlar.

Cebi delik olarak bilinenler cebini doldurmaya başladığında ve yükünü tuttuğunda, yanlış insanların ekmeğine yağ sürüldüğünde bozulur düzen.

İki sözü bir araya getiremeyenler meydanı boş bulup da yüksek perdeden konuşunca ve durum kısaca ‘dam üstünde saksağan, vur beline kazmayı’ olunca, canından bezdirir gürültü.

Lafını bilmeyenler tarafından devrilen çamlar için uygulanan 'çevir kazı yanmasın’ formülü artık işlemediğinde gerçek rengi çıkar her şeyin.

‘Bugün bana ise yarın sana ‘ne demekmiş öğrenenler, ‘inşallah bana değildir’ diye etrafa bakınmaktan vazgeçtiğinde ve ‘benden atlasın da, nerde patlarsa patlasın’ zihniyetinden kurtulduğunda değişmeye başlar bir şeyler.

Korkunun ecele faydası olmadığını anlayıp, dinsizin hakkından imansızın geldiğini hatırladığında, atalarımızın yüzü suyu hürmetine gözünü karartıp bir cesaret silkelediğinde ve içindeki gücü bulduğunda yenilenir, büyür insan.

Bıçak kemiğe dayandığında, şafak attığında, son damla bardağı taşırdığında, canına tak eder, cinleri ayağa kalkar, nevri döner herkesin.