Değiştirmek için mi evleniyoruz?

Başlık ağır oldu sanırım. Amacım özeleştiri yapmaktı aslında. Bir anda o başlık çıktı. Eleştirme nedenim, beklentiler, evlilik öncesi-sonrası durumlar.

Erkeklerin “şimdi bunu yapıyor ama evlendikten sonra belki yapmaz” diye düşünerek hareket ettiklerini sanmıyorum. Ancak biz kadınlarda zaman zaman oluyor bu. 'Zaman zaman' demek de azıcık iyi niyet oldu sanırım. 'Çoğunlukla' demeliydim belki de…

Misal, Arkın hafta sonları uzun uyumayı çok severdi. Ben de uyumanın zaman kaybı olduğunu düşünür, bütün gün sokaklarda olmak isterdim. Bir de işim nedeniyle hafta içi en az 3 gün eve sabaha karşı geldiğim için her bir saniye daha kıymetliydi. Ve itiraf ediyorum, resmen aklımdan şunu geçirdim: “Aman neyse uyusun, evlendikten sonra böyle olmaz.” Bunu kötü niyetle yapmadım tabii ki. Kendimce bahanelerim vardı. Değiştirmek istenen şey farklılık gösterse de amaç aynı. Şimdi düşünüyorum, ne büyük yanlış. Çünkü sonra ne oldu. O yine uyumak istedi (haklı olarak), ben başında dırdır yaptım. Ekstra gerginlik nedeni olarak geri döndü bu durum bize. Jetonum erken düştü de vazgeçtim.

Ya da ne bileyim, kızım daha küçükken hafta sonu programlarını ben yapardım. “Büyüyünce değişir, baba devreye girer” dedim. Yine bir beklenti içine girdim. Yanlış. Sen zaten program yapıyorsan ve adam zaten buna uyuyorsa neden bu ondan program bekleme çabası. Niye? Sen yine yap. Bu bir fedakarlık değil ki. Çocuğun arkadaşlarını tanıyan sensin, e çocuklu ortamları bilen sensin, ondan neden bekliyorsun?

Çok basit örnekler bunlar belki… Şu bir gerçek ki, evlendikten sonra kimi arkadaşlarıyla daha çok görüşmesini istemiyor, kimi ailesiyle, kimi çok çalışmasını istemiyor, kimi başka beklentiler içine giriyor. Beklentiler hiç bitmiyor.

Bu hep böyle değil mi? Erkeklerin cephesinde durum nasıl? Bizim gibi alengirli düşünürler mi? Mutluyum, seviyorum, evleneyim; “Aman şu huyu şöyle aman bu böyle, bak bu azalır” gibi 45 adım sonrasını düşünmüyorlar. Tabii ki yapan da fena yapıyor, o ayrı. Çalışan bir kadınsa evlendiği, evde daha çok zaman geçirmesini istediği oluyor, ev kadınıysa eve katkıda bulunmasını, arkadaşlarıyla yalnız buluşmasına karşı çıkanlar oluyor. İnsan oturup düşünüyor. O zaman neden evleniyoruz? Kısıtla(N)mak için mi? Karşımızdaki insanı değiştirmek için mi? E ama öyle sevmedik mi? Öyle sevmediler mi?

Neden bizdeki bu beklenti? Neden sevdiğimiz insanı değiştirme çabamız? Belki de bir umuttur hani, “ya yaparsa bak ne de güzel olur” düşüncesidir. Belki birileri bize öyle söylemiştir, “evlenince değişir.” Neden değişsin? Ben neden değişeyim? Biz, zaten “biz olduğumuz için” vermedik mi evlenme kararını? Hep birileri değişmek zorunda mı? Zaten hane dışından “bak evlendin değiştin” dırdırları bol bol gelirken, gerçekten değişmeye gerek var mı?

Peki sizce bir insanın gerçekten değişeceğini bekleyerek onunla evlenmek büyük haksızlık değil mi? Evlendi diye ailesiyle mi görüşmeyecek, arkadaşlarıyla mı? Bu şekilde bir beklenti iki tarafı da mutsuzluğun dibine itmez mi? Ailesi ya da arkadaşlarıyla görüşme hakkını elinden almak haksızlık olmaz mı?