Ben sana demiştim!

Kim ister karşısındakini kırmayı? Yara vermeyi? (Bazı istisnalar dışında) Kim ister sevdiği insanın zor duruma düşmesini? İnsanız. Bazen, istemeden de olsa konuşurken düşünmüyoruz ve sonra da kırıcı oluyoruz.

Benim en kırıldığım, hatta kırılmaktan ziyade tansiyonumu zıplatan cümlelerden biri, her zaman “ben sana demiştim/söylemiştim” olmuştur.

Offf. Ne kadar asap bozucu, ne kadar gıcık bir cümle değil mi? Hani “Oh olsun, beni dinlemedin de gördün” anlamında. Belki söylerken onu kastetmiyor kimse ama tam da o anlama geliyor işte! “Beni dinleseydin bunların hiçbiri başına gelmeyecekti. Şimdi bu olanları yaşa ve gör bakalım.”

Genelde de kötü şeyler için kullanıyoruz. Misal, başarılı olamayacağını düşünen bir insana hedefine ulaştığında “Ben söylemiştim sana inandığımı ve bunun üstesinden geleceğini. Bak oldu işte” demiyoruz. Kötü zamanlarda daha çok dilimizde… En basit örnek; ne zaman dikkat et desek ve karşımızdaki düşse, hata yapsa o zaman devreye giriyoruz. “Ben sana söylemiştim dikkat etmen gerektiğini.”

Sana ona güvenmemen gerektiğini söylemiştim.

Bak, bu havada araba kullanma dedim, ne olduğunu gördün. Söylemiştim…

Bunu yememen gerektiğini anlatmıştım, dinlemedin.

Bu cümleler ve türevleri söylenen insanı yaralamaktan başka işe yaramıyor. Zaten zor durumda. Zaten üzgün. Zaten pişman. Destek beklerken hooop azar işitiyor bir de.

Çok eskiden, bu cümleyi kullanmamak için söz vermiştim kendime. Çocukken de sinirlenirdim. Daha doğrusu çok bozulurdum. Annem “dikkat et düşersin” dediğinde düştüysem arkadan gelirdi o cümle.

Ya da bardağa su koyarken “dikkat et dökülmesin”in ardından masa su olduğunda aynı cümle uçardı havada… Öğretmenler de söylerdi. Çevremizdeki tüm büyükler… Amaçları kırmak değildi elbette. Suçlamak, onları üzmek için yazmıyorum. Söylemeyen var mıdır zaten?

Arkın ile en büyük tartışma nedenlerimizden biridir. Çok kullanır.

Özellikle araba kullanırken ne zaman uyarsa, ne zaman bir şey dese, arkadan da ben çizsem mesela arabanın bir yerini, “hah ben sana demiştim” cümlesi uçar havada. Ya da iş ile ilgili bir şey olduğunda. Onu da geçtim, birine güvenme dediğinde ve ben sonra duvara tosladığımda karşıma geçip ellerini göğsünde kavuşturup “ama ben demiştim” bakışı atması sinir zıplatıyor… Kötü niyetle yapmadığına, onun da isteyerek söylemediğine eminim fakat keşke hiç çıkmasa ağzından bu cümle. Sonuçta başıma ne geldiyse isteyerek olmadı. Bir karar verdiysem doğru olduğuna inandığım içindir. Yoksa kim ister bile bile lades olmayı?

Böyle zamanlarda kan beynime sıçrar denir ya, hah işte aynen öyle oluyor. Bana denmesini geçtim, kızıma söylendiğinde daha da bozuluyorum.Çocukken yaşadığım duygularla karşılaşmasından korkuyorum. Elimden geldiği kadar söylemiyorum. O sıkışıp kaldığı anı yaşasın istemiyorum. “Off şimdi bak gelecek o cümle. Yine ben hatalıyım, yine” diye düşünmesine sebep olmak istemiyorum.

Bazen ciğerden çıkan anne cümleleri gibi benim de kullandığım oluyor. Avuntum, bunun sayılı olması. “Ben sana söylemiştim” çıkmasa da ağzımdan, “anne sözü dinlemek bazen iyidir” diyorum mesela. Keşke onu da demesem de işte bahsettiğim gibi, ciğerden geliyor o söz. Bir ara “hadi” dememeye karar vermiştim. Hatta her “hadi”de kumbaraya 1 TL atıyordum. İşe yaramıştı. Bu cümle için de 5 TL atma kararı alayım o zaman. Kim kullanırsa, bay bay 5 TL. Ki kimin en çok kullanacağını biliyorum.

Daha başka ne var bu cümleler gibi hepimizi rahatsız eden?

• Büyük sözü dinlemek her zaman iyidir. (Hayır, her durumda değil.)
• Anlattıklarım bir kulağından girip diğerinden çıkıyor.
• Üzüm üzüme baka baka kararır. Zaten onaylamamıştım o arkadaşlığı, bak sen de şimdi hatalar yapıyorsun.
• Kendi düşen ağlamaz. (Of bu da çok ağır gelir insana o sırada)
• Yine ben haklıyım, gördün mü?

Aklıma gelenler bunlar. Eksiğim varsa, ekler misiniz?