Pusuda bekleyen emanetler...

15 Mart 2013 günü.

Kardeşim uzak bir yere iş seyahatine gidiyordu.

Havaalanında uçak bekliyordu. Az evvel konuşmuştuk. ‘Hadi, gidince haber et’ deyip telefonu kapatmıştık.

Bilgisayarımın başına geçtiğimde, ondan bir mail geldiğini gördüm.

‘Birbirimizin her şeyini biliyoruz. Ama ben çok seyahat ediyorum, başıma bir şey gelirse, bunları yaparsan sevinirim’ diye başlamıştı mailine.

Bir nevi vasiyet. Sevdiği ne varsa şu hayatta ve ne kadar şifresi bana emanet ediyordu.

24 satırlık bir e-mail.

38 yıllık hayatını o kadarına sığdırmış, gönder tuşuna basmıştı.

Taslaklarda tutarmış meğer en gerçek ama en fena endişesini, kardeşiz ya, paylaşmış.

Taslaklarda tutar mı insan endişesini? Tutar.

Varlık içinde yokluk çekiyorsan, sırf unutmamak için, günün birinde unutursam allah benim belamı versin diyorsan, atarsın taslaklara. Bütün kalp kırıkları, ayağına batan camlar, nasihat gibi gelip kalbine saplanan sözler, kontrolsüz öfkeler, fikirsiz kederler, kederli fikirler, dertsiz dermanlar.. Tamirat taslakları. Ya da zafer çığlıkları: En sert, en kırıcı, en sahipsiz, en öksüz kelimelerini diz arka arkaya.

Yaz ama gönderme, vakti gelir nasılsa.

Sizi bilmem de, benim taslaklarım ömrünü doldurdu.

Sık sık kendime diyorum: ‘Artık umurum değil. Dünya yansın, kimse bir bardak su döküp söndürmesin’ diye.

Yanmadan ve yakmadan önce o çivi gibi taslaklarımı dönüp bir daha okuyacak mıyım?

Vaktim var mı?

Günler geçti. Yaz bitiyor.

Hem kaç gün oldu saymayı unuttum…

Adile Naşit gibi omuzlarımı hoplata hoplata gülerdim bir vakitler. Şimdi; kötü adamlar gibi gülen kadınlarla, kötü kadınlar gibi konuşan adamlara bakıp bakıp lanet ettiğim kaçıncı günümdeyim?

Bir yandan da başbakana bakıyorum. Sevmiyor hiçbirimizi. Konuşmalarından anlıyorum. Bunca zaman pusuda bekletmiş infaz taslaklarını, her kelimesi başka bir darağacı.

Mübarek bayram vakti. Küsler barışır, ölenlere rahmet, kalanlara şefkat dilenir.

O taslaklardan çıkar gelir mi bir başsağlığı?

Sanmam.

İyi bayramlar.