Ayrılık Güncesi: Geçmeyen zaman üzerine sayıklamalar...

Zamanın kemikleri çatırdıyor ben uyanırken. Üstümde mavi bir yorgan. Saatim durmuş. Geçmeye değil, durmaya ayarlı. Öyle olunca, tekrar ediyor her şey. Karıştırdığın çay, bitmeyen melankolin, üstünde döndüğün dünya. Kendin de tekrar ediyorsun. Her gün aynı adam olmak, bir tutarlılık meselesi olmaktan çıkıyor. Dönüp durduğun çember biraz hızlansa, belki savrulacaksın kendi içinden. Ama her şey öylesine ağır ki.

Saatine bakıyorsun. Akreple yelkovan aynı yerde. Bakmadığın anda sonsuz bir hızla dönmüş olabilirler mi? Belki de sensindir bir türlü geçmeyen. Her şey öylesine hızlanmıştır ve sen o kadar sabitsindir ki, etrafında hiç değişmeyen bir dünya oluşmuştur. Olamaz mı? Bir ihtimal bile olsa?

Bu evde her şey zamanın geçtiğini yadsımak üzerine var olmuş sanki. Benim bile bir eşya olduğumu düşünüyorum bazen. Hareket edebiliyor olmak neyi değiştirir ki. Ruhun olmadıktan sonra. Soluğu bile somut bir varlığa dönüşmüş. Her sabah yanımda benimle uyanıyor. Dinliyorum. Bir doğuyor, bir ölüyor. Bir doğuruyor beni, bir öldürüyor. Zamanın sonsuz döngüsü. Her şey var olmak ve yok olmak üzerine kurulmuş. Bir ben varım durmak üzerine kurulu.

Saatime bakıyorum. Az önce de bakmıştım. Az sonra yine bakacağım. Ne zaman kalktım yataktan? Meşhur hırkamı bile giymişim. Oblomov’unki kadar olmasa da. Ama kollarını kıvırmamıştım. Kıvrılmış kollarıyla zamana meydan okuyan hırka. Bana hep benden önce seni son giyenin kim olduğunu hatırlat olur mu! Seni her giyişimde. Giymediğim zamanlarda bir kenarda dururken bile.

Geçer mi zaman? Geçmiyor. Çatırdıyor sadece. Hem geçse n’olacak? Hiç. Üstümde mavi bir yorgan. Tekrar mı girdim yatağa? Saatime bakıyorum. Hiçbir şey söylemiyor. Belki de hiç kalkmadım.

Üstümde günden güne solan mavi bir yorgan. Altında bir adam. Her gün kendi kalbini terk etmenin planlarını yapıyor. Peki ya zaman? Akmaya niyeti yok. Sadece çatırdıyor. Büyük bir ağacın devrilirken çıkardığı ses gibi…