Can sıkıntısına övgü

Çocukluğuma dair hatırladığım en baskın duygulardan biridir can sıkıntısı. Özellikle yaz tatillerinde kısa bir deniz tatilinden sonra evde olunur ve can sıkılırdı.

Yaz için bir alıştırma kitabı alınır. O yıl öğrenilen konular unutulmasın diye arada onun kapağı açılırdı. Apartmanda pek yaşıtım yoktu. Oynanabilecek yaştaki tek tük komşu çocuk bize gelir, biz onlara giderdik. Sokakta oynayan çocuklar da vardı. Ama benim annem sokakta oynamama pek az izin verir, güvenli bulmazdı.

Ancak dokuz on yaşlarıma geldiğimde kısmen sokakta da oynamışımdır. Ama öyle sabah çık akşam gel şeklinde bir sokak çocukluğu hiç olmadı.

Bir yaz mahallede kaymak sattığımı hatırlıyorum. Can sıkıntısından.

Odamın kapısını guaj boya ile boyadığımı... Duvarlarını gazete kağıdı kapladığımı... Oyalanmak için bulaşık yıkadığımı...

Biraz daha büyüdüğümde annemden gizli elmalı pay yapmışlığım da vardır babaannemle mantı kapamışlığım da. Bir eğlence biçimi olarak (ucunda dondurma olduğu için) yine babaannemle pazara gitmişliğim de. Hep can sıkıntısından.

Ama en çok boş boş camdan dışarı baktığımı hatırlıyorum. Canım sıkıla sıkıla sokağı seyrettiğimi. Öyle boş boş dururken arada; “Anne çok canım sıkılıyor” dediğimi. Çocukluğumun büyük kısmını canım sıkılarak ve boş boş durarak geçirdiğimi söyleyebilirim.

Sonra herkes gibi büyüdüm. Boş boş duracak can sıkılacak pek vakit kalmadı. Ama ben boş boş durmanın içinde olabilmeyi öğrenmiş bulundum. Karşı apartmanda oynayan bir perdeyi fark etmeyi, açık kalmış bir balkon kapısından dışarı sızan bir çocuk ağlamasını duyabilmeyi, mahalledeki küçük kıpırtıları, kokuları, titreşimleri görmeyi öğrendim. İnsanların, binaların, ağaçların bilinmeyen gizli bir hayatları olduğunu; bu gizli yaşamın ancak yeterince boş boş durulduğunda amaçsızca sağa sola bakıldığında sana malum olduğunu anladım.

Bütün bu ufak tefek şeylerin insanın zihninde nasıl çakmak çakmak yanmaya başladığını, kalbinde binbir çeşit duygu uyandırdığını bilmeyi boş boş camdan dışarı bakmaya borçluyum.

Sadece camdan dışarıda değil, kendi içlerinde de hiç bilmedikleri gizli bir hayat sürer insanların. Bunu bilebilmek için de yegane reçete boş boş oturmaktır.

En son ne zaman canım sıkıldı inanın hiç hatırlamıyorum. Hayat gailesi çok olduğundan değil. Herkes kadar benim de var. Benim canım sıkılmayı bilmiyor. Boşluk onun evi. Ona göre boşluktan güzel yer yok.

Ladin arada “anne canım sıkıldı diyor.” Ben de “olsun” diyorum, “can sıkıntısı iyidir”. Öyle deyince bana sinirleniyor.

Üstelik Ladin’in pek de sıkılacak vakti yok. İki yaşından bu yana yuvada. Hafta sonu bale kursunda. Yazın yaz okulunda. Kış aylarında kayak dersi, yaz aylarında yüzme dersi... Drama, piyano, jimnastik... Her geçen yıl bir şey ekleniyor. Evdeyken sayısız çizgi film kanalı, iPad ...

5.5 yaşında birçok yetiye sahip olduğunu söyleyebilirim ama boş boş durabilmek bunlardan biri değil.

Hayat artık bir an bile boş kalınmayan bir yer. Boş kaldığımız anda zaten cep telefonumuz var. Jimnastiğe, piyanoya karşı değilim. Zaten öyle bir sistem var ki ne olduğunu anlamadan seni içine alıveriyor.

Bütün bu meşguliyetin en büyük problemi insanlarda, içe bakışa hiç yer bırakmaması. Çocuklarda ise bu yetinin belki de hiç kazanılamaması. İki dil bilen, parende atan, piyona çalan ama iç görü sahibi olmayan bir nesil gümbür gümbür geliyor.

Ladin duymasın! Ama benim bu kış Ladin için niyetim canının daha çok sıkılması. Biraz daha fazla boş boş oturup oflayıp boflaması. Hatta şu anda bu yazıyı yazarken fonda “canım sıkıldı” diye söyleniyor. Ben de kıs kıs gülüyorum.

Sıkı can iyidir kızım, çabuk çıkmaz !