Ben nasıl bir anneyim?

Bu yazıyı yarım saatte bitirmem lazım çünkü dövme yaptırmaya gideceğim.

Dördüncü dövmem olacak ama iki tanesi pek göz önünde değil. Biri zaten görülmemek üzere orda...

İlk dövmemi 22 yaşımda yaptırmıştım. Şimdikini de 42…

Ayak bileğimde oğlumun adını sembolize eden bir mızrak ucu var. (Sinan’ın anlamı) Şimdi de annemle alakalı bir şey planlıyorum bir çember şeklinde…

Yazı olmasının yanı sıra çember olmasının da ayrıca anlamı var tabi…

Annem nasıl bir anneydi, ben nasıl bir anneyim? Çok eğlenceli, keyifli, bilgilendirici, anne olarak kasmayan, çok fazla müdahale etmeyen, baskıcı olmayan bir kadındı…

Genç kızken beni zayıflatamamıştı bile! Oysa pek çok genç kız annesi terör estirirdi evlerde kızları kilolu olmasın diye. Hiçbir zaman kararlarıma karışmadı, sadece onayladı. Gerektiği zaman birkaç cümle ile fikrini söyledi ama sonucu bana bıraktı hep…

Hiç dövme yaptırmadı ama ara ara aklından geçiyordu.

Geçen gün bir arkadaşım annesinden bahsetti. Gerçekten iki oğlu üzerinde hırslı ve sert bir anneymiş. Okul saatleri dışında hafta sonu bile etütlere göndermiş çocuklarını. Hiç şeker yedirmemiş, o yüzden hâlâ da tatlı yemiyor arkadaşım. (Ki bunun kesinlikle iyi sonuç verdiğini söylemem lazım) Bunu anlatırken bana “Ah ne güzel, keşke ben de oğluma biraz böyle olabilsem,” dedim.

Aman sakın, “Barmen olur sonra” dedi.

Adam gibi olsun da…

Ben gevşek bir anneyim. Hatta pek anne gibi de değilim sanırım. Oysa olmak lazım… Çocuklar küçükken kurallarla büyümeli, çünkü kurallar onlarda güven hissi uyandırır, sınırlarını bulmalarını sağlar. Büyümekle birlikte o sınırlar da gerektiği şekilde gelişim gösterir.

Küçükken Sinan’a bu konuda ne kazandırdım bilemiyorum ama 12 yaşında bir ergen olarak artık bir genç gibi takılıyor. Buna ben de izin veriyorum. Çünkü ben de böyle yaşamayı seviyorum, genç gibi…

Arkadaşlarıyla programlar yapıyor, hatta çok yakın bir evden gece 10’da tek başına eve dönüyor.

Maslak’taki antremanına metroyla tek başına gidip geliyor. Bazı akşamlar benim bir yemeğim olduğunda gece 12’ye kadar evde tek başına kalabiliyor ve bundan zevk alıyor.

Arkadaşları yatıya gelsin, o onlara gitsin ve hatta sabahlasınlar…

Aynı ben!

24 saat tek başıma bir yerlerde dolanabilirim, evde tek başıma takılabilirim.

Eğlendiğim, iyi geçindiğim birileriyle sabahlamak; Mükemmel…

Saatlerce konuşalım, gülelim; sokaktaysak yiyelim, içelim…

Bir de dünyanın en güzel şeylerinden olan beraber uyumak kısmı var ki Sinan henüz bunun farkında değil neyse ki! Ama ufaktan uyanmaya başladı sanırım çünkü odamda gözü var.

Sonuçta bir anlaşma yaptık: İlk sevgilisi olan büyük odayı alacak!

Aklı sıra benle yarışacak: “Ama benim vaarr” dedi.

“E benim de 2 tane var dedim,”

“O sayılmaz!” dedi. Gülüştük tabi…

Bu yaz epey bir süre ayrı kaldık. 15 gün yaz kampına gitti. Sonra geldi, kısa bir süre kalıp; babasıyla bir ay yine gitti. Cuma günü kavuşacağız.

Geçenlerde birkaç arkadaş otururken bir itirafta bulundum. Evet, özlüyorum; ama deli gibi değil.

Keyfinin yerinde ve iyi olduğunu bildiğim için çok da huzurluyum. Ama biraz tek başıma kalmış olmanın da tadını çıkarıyorum ve çok iyi geliyor. Bir saat sonra ne yapmam gerektiğini düşünmüyorum. Burada otururken, “Ay bi saat sonra eve gitmeliyim,” durumu yok. İster oturmaya devam eder, ister başka bir yere giderim. İster birini ararım, belki biri arar sürpriz…

Gökyüzüne baktım ve “ohh” çektim.

Arkadaşım bana Galatasaray Lisesi’ni kazanınca Bursa’dan yatılı geldiği günü dönemi anlattı: İlk gece arayıp annemi ağladım “gelll” diye… “Yat uyu” dedi bana. Üç-beş ay geçip de annesi ziyarete geldiğinde maç yapıyormuş arkadaşlarıyla. Annesine dönmüş, “Niye bu saatte geldin ki, maçım var. Bekle bitsin, sonra geliyorum” demiş.

Ve bana, “gayet iyi yapıyorsun” dedi özetle. Sen de kendi hayatını yaşa, onun da kendi hayatını bir an önce kurmasına, o hayatta ayakta kalmaya başlamasına fırsat ver.

Ben mutlu ve keyifli bir anne olayım, o da mutlu ve keyifli bir adam olsun.

Dövmeciden geldim.

Yazı da bitti…